Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

169
Kalm en overzichtelijk is hun leven. Moeder is in huis en altijd bezig - schrobben,
boenen, dweilen, wassen, schillen, koken. Voor de kinderen heeft ze niet veel tijd,
wat de algehele feestelijkheid danig vergroot: Ot en Sien kunnen hun gang gaan en
zijn doorgaans alleen. Vader is er zelden, die werkt en komt aan het eind van de dag
thuis. Hij eet, speelt wat met zijn zoon, zegt eens iets (weinig) en leest de krant. En
er is Poes. Poes spint om de kachel, likt van de melk, laat met zich spelen, deelt
hooguit krabben uit wanneer ze aan haar staart wordt getrokken.
‘Ot heeft poes beetgepakt en op de tafel gezet. Daar zitten ze nu. Ot aait poes over
de rug. En hij legt zijn wang tegen haar lijf. Fijn, he poes? Poes spint zacht. Dat
betekent: “Ik vind het ook prettig, Ot”.’
Het boek van Ot en Sien is van 1911, het leven was nog goed.
Ot en Sien zijn in het leven geroepen door Jan Lighthart en Hindericus Scheepstra -
vooral door de laatste naar het schijnt, al strijkt de bekende pedagoog Lighthart
doorgaans met de eer. Minstens zo beroemd als de tekst, werden de tekeningen van
Cornelis Jetses die de overzichtelijke gemoedelijkheid verder uitwerkte: lieve
gezichtjes met wipneusjes, mollige armpjes, schattige klompjes, overal op de
achtergrond dezelfde poes, hetzelfde poppenwagentje en houten paardje. Frisse
Hollandse kleuren, hoog opgeschoten gras, een regenton, een wastobbe, gezellig
openstaande raampjes uitkijkend op een klinkerweggetje - de verloren tijd zomaar
onverloren.
Het exemplaar van het boek dat ik bezit is uit 1974 en is uitgegeven ‘naar de
oorspronkelijke editie van 1911’. Het opent met een voorwoord aan hedendaagse
kindertjes die, zo wordt verondersteld, Ot en Sien erg ouderwets moeten vinden: ‘Ja,
Ot en Sien zeggen de dingen soms anders dan jullie nu doen. Ze zien er ook anders
uit. Kijk maar naar de plaatjes. Misschien doen ze ook wel eens iets waar jullie nog
nooit van hoorden. Dat is allemaal niet erg. Want Ot zal toch een vriendje van je
worden. En Sien een vriendinnetje. Net als ze dat waren van jullie vader en moeder.
En van opa en oma.’
De knusse gezinsmoraal liegt er niet om. Het gejubel om de mogelijkheid dezelfde
vriendjes te hebben als je papa, mama, opa en oma klinkt onverbiddelijk.
Terwijl je er toch niet aan moet denken: vriendjes te zijn met Ot en Sien.
Want wat een trutten!
Nooit eens humeurig, nooit eens ruzie, nooit eens snoep jatten, nooit eens een mier
plattrappen, nooit eens doktertje spelen. Nooit eens iets raars
Tirade. Jaargang 47