Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

174
en elders in het boek zinnen als: ‘Zo ritselde de wilg de hele nacht door, in Bokje en
Li hun oor’, en: ‘alle bruggetjes zijn ophaalbruggetjes, gna’, of: ‘het was een rottig
dagje’.
Dan de rare ontwikkeling - wie verandert er nu in een big? En tenslotte het
diepzinnige of juist lichte einde - zou je er big voor moeten worden om te zijn wat
je ziet? Is een big altijd wat ie ziet? En wat zou Li als big dan gezien hebben?
Daarbij zijn er de tekeningen - intrigerend, rommelig en ongelijkvormig (bij
verschijning van haar boek De avonturen van Lena lena in 1986 werd Harriët van
Reek onder andere verweten dat elk kind zo kon tekenen; over wie werd dat ook
weer eerder gezegd?). Elk verhaal is voorzien van minimaal één, maar meestal een
hele verzameling tekeningen, soms zo geplaatst dat er een strip-achtig beeldverhaal
ontstaat naast de gewone tekst.
Bij het bovenstaande verhaal ligt op de eerste tekening Bokje (herkenbaar aan
horentjes en een B op haar jurk) op een klein rondje van gras en naast haar, op een
ander rondje, ligt een big. Verderop staat een hoge boom, een soort cipres, met zijn
kruin in een blauwe pluk lucht. Naast de kruin een grasje met een koe, naast Bokje
twee grasjes met zwarte vlekjes, vermoedelijk een bij en een vlieg. Tot zover past
het plaatje bij het praatje. Een tweede tekening stuurt het verhaal in de war: Bokje
zit met gevouwen benen op de grond en boven haar hoofd vliegt iets dat lijkt op Li
(herkenbaar aan roze jurk met een L) maar het heeft blauwe vleugels. Li ziet er eerder
uit als een vlinder dan als een big. Het merkwaardige resultaat is dat je gaat denken
dat ze in die drie minuten big-zijn heeft rondgevlogen, en als ze dus zegt ‘ik was wat
ik zag’, dan kan dat ineens wel alles zijn. Wie weet waarheen ze helemaal vloog.
Twee pagina's en er gaat een wereld voor je open. Over Ot en Sien kun je veel
zeggen, maar dat toch niet. Ot en Sien is gebaseerd op bevestiging van het gewone,
terwijl bij Bokje en Li iedere verwachting doorbroken wordt en er eigenlijk alleen
maar rare dingen gebeuren.
Wanneer Ot en Sien door de tuin lopen zien ze een torretje; wanneer Bokje en Li
door het bos wandelen landt er een vogel op Bokjes schouder die zegt dat ‘ie haar
opa is. Wanneer Ot en Sien in de hitte in het gras liggen vallen ze tevreden in slaap;
wanneer Bokje en Li in het gras liggen verandert Li in een big. Wanneer Ot en Sien
langs het water lopen doen ze dat om de eendjes te voeren; Bokje en Li zitten aan
de slootkant en praten over het bestaan van hele kleine mensen die waarschijnlijk
opgegeten zijn - ‘“Door wie?” vroeg Bokje. “Door uilen,” zei Li.’
Tirade. Jaargang 47