Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

144
zónder plastic broer, begreep ik echter maar al te goed. Dat was even slikken: voor
mijn door zelfmoord geplaagde jongejongenszieltje was het niet eenvoudig om binnen
een jaar het hele traject van kennismaking met, verering van en afwijzing door mijn
held te ondergaan. Dit nam mij zó in beslag dat ik niets anders meer draaide en driftig
spaarde voor al zijn zes tot dan toe verschenen grammofoonplaten.
Het grootste probleem dat velen met Dylan hebben, is zijn snerpende stem, wat
vergoelijkt kan worden want een zoetgevooisd zonnetje in huis is hij zeker niet. Dat
najaar van 1965 bestond mijn grootste dagelijkse genoegen erin, hem 's ochtends te
draaien terwijl ik mijn schooltas inpakte. Aan het gesnerp kwam op zekere
maandagochtend een abrupt einde toen Hil, die elke morgen trouw mijn boterhammen
voor de lange schooldag gereed maakte, vlak na de derde keer ‘... als een compleet
onbekende, als een rollende steen’ naar binnen stoof, ‘Uit met die herrie!’ schreeuwde
en de daad bij het woord voegend een woeste kras op mijn aanbeden Like a rolling
stone- single aanbracht. Van Geert zou mij deze uitbarsting destijds niet verbaasd
hebben maar Hil deed het en zij liet me verbijsterd achter. Boos niet want hoe konden
ouwe mensen dit ook goed vinden en dan nog wel 's ochtends vroeg? Daar kwam
bij dat ik de kras niet als een ramp hoefde te zien. Ik wist dat ik kort daarop over
voldoende geld zou beschikken, nodig voor de langspeelplaat die met hetzelfde lied
begon en nog eens acht soortgelijke liedjes bevatte.
Een week na mijn lang verbeide aanschaf van Dylans nieuwste lp Highway 61
revisited thuiskomend uit school, stond ik perplex: diezelfde ‘herrie’ schalde door
de huiskamer. Benen over de leuning van een luie stoel, ogen gesloten, met een te
voorschijn tredend glimlachje bij de woorden ‘Everybody's making love or else
expecting rain’ in het laatste lied van kant twee, zat daar Hil. Hoe vaak zou ze die
plaat al van begin tot eind gedraaid hebben? Ik stelde mijzelf die vraag niet maar is
het woord ‘schielijk’ ooit op mij van toepassing geweest, dan wel op mijn aftocht
die middag, terug naar de keuken waar mijn voornemen tot het verorberen van een
driedubbele kaas-tomaat-komkommer-sla-mayonaise-boterham strandde op een
aanrecht vol afwas. Tegen mijn gewoonte in hem voor anderen te laten staan begon
ik die te redderen maar liet hem snel voor wat hij was toen zij binnenkwam:
Tirade. Jaargang 47