Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

40
Over de rol die radio en televisie zouden kunnen spelen als het er
werkelijk om zou gaan het luisterende en kijkende publiek tot lezen
en liefde voor de literatuur op te voeden
Joost Nijsen
April 2003. Je zit in een strandtent met je zoontje en kijkt om je heen. Ondanks het
ongewoon mooie weer is maar een enkel tafeltje bezet. Achter de bar de trage gebaren
van een versleten ober. Aan de kassa een mollige vrouw, gretig rokend. Ze knikt
vriendelijk naar het oudere echtpaar dat opstaat en het café uitschuifelt.
Verderop zit nog een beetje bleke jongen van een jaar of zestien. Tussen servet
en tafellaken. Straks gaat hij zijn vriendelijke oogopslag natuurlijk uitproberen op
een van de lokale meisjes in bikini.
Dan komen er wat op gewonden kinderen met het zand nog aan hun voeten naar
binnen. Met grote ogen kijken ze naar de jongen in de hoek en één loopt stoer naar
diens tafeltje. Binnen een mum van tijd staat er een heel groepje om hem heen en
dan gaat ook je eigen kind een kijkje nemen.
Je slurpt wat aan je thee, tuurt wat naar de zee.
Dan komt hij terug, ook zijn ogen nu wijd opengesperd.
‘Papa, weet je wie daar zit?’
‘Geen idee snoep.’
‘Jim! Jim!!! Van Idols! Het is hem écht en ik heb met hem gesproken!’
Er was eens een slimme acteur/producent en die bedacht een variatie op een
eeuwenoude formule: de talentenjacht. Wie denkt te kunnen zingen komt een liedje
doen en neemt wat familie mee om de zaal te vullen. Gaande het seizoen loopt het
kwik op: wie zou er winnen?! Dat soepele negerinnenmeisje met beetje valse stem
maar grote inzet? Die jongen met die lekkere stem maar de uitstraling van een eeuwig
eenzame drogisterij-bediende? Of toch die platsprekende stukadoor die op het toneel
metamorfoseert in een Nederlandse Julio Iglesias?
Tirade. Jaargang 47