Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

575
Wees.
Ik liet de wind in mijn bloes blazen.
Ik wou er als een sterk, gezond kind uitzien. Ik had een dikke vader die spelletjes
met me deed en een moeder die het niet erg vond als ik in bed gepist had. Ik zat
lekker.
Mevrouw Sikkema zou het meteen aan me kunnen zien.
‘Ach ja! Precies! Zo ziet een compleet kind, met twee ouders, er uit. Dáár moet
mijn kind mee spelen. Tot het voelt dat het óók compleet is.’
Mijn eigen vader werd wees toen hij twintig was en zijn moeder stierf. Maar op zijn
veertiende, stom toevallig op een dag dat hij ziek van heimwee van kostschool
wegliep, trof hij zijn moeder thuis aan, omringd door zijn acht volwassen zusjes,
allemaal huilend en in een kamer stampvol met buren. Niemand zei er iets van dat
kleine Jan zomaar midden in het schooljaar zonder koffers thuis kwam, zijn moeder
drukte hem tegen zich aan. Geen woord ook over een trein terug. Zijn vader was die
ochtend zomaar gestorven.
Ik kijk altijd naar het gezicht van mijn vader wanneer hij dat verhaal vertelt. Maar
hij blijft rustig patience spelen, nooit wordt hem de herinnering te machtig. Ik sla
dan mijn armen om zijn hals en schuur mijn hoofd aan zijn dikke wangen omdat ik
hem alsnog wil troosten. Maar het is mosterd na de maaltijd.
En mijn vader hoefde van zijn moeder trouwens nooit meer terug naar kostschool
dus eigenlijk was het ook nog allemaal een beetje een geluk bij een ongeluk geweest.
De wees Joop in het snertpark had een ijzeren brilletje met vergrotende glazen en
hij loenste. Nog erger dan mevrouw Sikkema zelf. Ik vond dat hij voor een
aangenomen kind nogal leek op zijn stiefmoeder.
Of gaat ieder weeskind zo vlug mogelijk lijken op de vrouw die voor hem zorgt,
zodat ze daardoor beter van hem kan gaan houden en sneller vergeet wie hij eigenlijk
is?
Mevrouw Sikkema zat op een bank en keek goeiig toe terwijl Joop me op de grond
duwde, boven op me ging zitten, me inwreef met modder en gras in mijn mond
duwde. Joop kon ook meteen al veel harder rennen dan ik. Hij was een stuk sterker.
En als hij stompte, stompte hij hard.
Dat zou een vaste regel worden.
Nog voordat Joop een beter kind uit de buurt had om te treiteren, wisten we beiden
dat hij mij er altijd bij zou houden. Dat hij mij altijd achter de hand
Tirade. Jaargang 47