Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

94
verzinken, want daar waren mijn eigen gedachten en gevoelens me toch te levendig
en te werkelijk, te echt voor. Hoe sterk ik verlangde naar zo'n uitzicht bijvoorbeeld,
of naar iemand om, net als u, brieven aan te kunnen schrijven. Of naar zo'n tafeltje!
Menselijk verlangen richt zich op van alles en nog wat. En al te vaak kunnen we
niet kiezen. Nog gisteren hoorde ik in de bergen van Herzegovina het verhaal van
een kleuter die al op vijfjarige leeftijd begon met roken, en tot zijn zevende werd
gezoogd aan de borst, maar tussen deze twee heerlijkheden bleef het moeilijk kiezen,
want toen hij op een ochtend in het gras een sjekkie draaide, spuugde hij het na twee
trekjes toch weer uit en riep: ‘Nee, nee... moeder, geef me de tiet!’
Er zijn mensen die alles over hebben voor een gebraden kippenpoot. Napoleon
werd gek van zucht naar Josephine, en sommigen zetten alle have en goed in om
eindelijk eens zes te kunnen gooien, of uit beduimelde kaarten de aas te trekken.
Later, lieve Belle, enige ervaring en inzicht rijker, heb ik aan zo'n schrijftafeltje
kunnen komen, met dezelfde ijle gebogen pootjes, en met een laatje dat je af kunt
sluiten, en een afdeling om geheime brieven in te bewaren - in de stille hoop dat er
ooit mensen zullen komen met schroevendraaiers en andere instrumenten om juist
die brief die ze daar vermoedden, te ontfutselen aan de eeuwigheid. En dat het dan
een brief is waarvan de mensen denken: die hadden wij niet willen missen. Wat daar
in beschreven staat! Het zou zonde zijn als nu net deze brief verloren was gegaan.
En je verwacht misschien grootste inzichten, een geweldige openbaring, maar het
zijn gek genoeg de kleine dingen die een wak maken in het ijs van de eeuwen: hoe
je een goede kaas maakt, bijvoorbeeld, of welke middeltjes helpen tegen een puistje
op de bovenlip, of dat er een eiland is waar alle katten lijden aan een dezelfde ziekte,
en zij hebben daar zelf geen last van, maar de mensen die ze aanraken, verliezen al
hun haar, of dat er een vrouw leeft in een door oorlog verteerde stad, maar zij heeft
niets gemerkt, omdat ze ruzie is blijven maken met iedereen die ze tegenkwam, en
op een dag, terwijl soldaten haar eigen huis vernielden, en boter smeerden op haar
muren, en hun behoefte deden op haar kleed, zat ze dwars door een kogelregen haar
buurvrouw achterna en sloeg haar stok op haar rug kapot, die horen bij de
mededelingen die je niet had willen missen.
Zo is het ook met uw brieven.
Hoe dan ook, lieve Belle, ik stond daar uw tafeltje, misschien wel hetzelfde tafeltje
waaraan u uw brieven naar Constant d'Hermenches hebt geschreven,
Tirade. Jaargang 47