Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

23
De meisjes zijn de meisjes van vroeger niet meer,
maar de honden gebruiken, als het even kan
nog steeds dezelfde straathoek,
ze geven het nooit op. De straatlantaarns
werken op halve kracht, de kerncentrale is al jaren dicht.
Wel mooi toch, dat zachte gele licht?
In het park laten de bomen beetje bij beetje
hun bladeren vallen.
Ze willen met hun warme kleuren, geel,
dieporanje, rood, dat we aan de doden denken,
dat zijn er inmiddels veel.
Ze willen dat wij tegen de doden praten
en dingen zeggen als: ik mis je zo,
ik houd nog steeds van jou,
ik zal altijd en altijd aan je denken...
Het kan geen kwaad,
een dode heeft alles al gehad
en wordt niet treurig.
Wij wel, want wij weten dat aan al het onstilbaar
denken, praten, herdenken, treuren, en het gemis,
een einde komt en wat ons eigenlijk dwars zit, is
die idiote angst voor niemand, niets, en nooit en nergens.
De zon ging ijskoud weg, maar komt wel terug.
Jij niet. Jij niet.
Tirade. Jaargang 47