Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

73
Harrie Geelen
Het Nijlpaard Ellende. Deel 2 (slot)
11
Typisch iets voor iemand als mijn moeder. Twee mensen in de straat met een auto!
Je kunt rolschaatsen tot je een ons weegt, hinkelbanen tekenen midden op de rijweg;
als er een processie langs zal komen, kan er een bloemtapijt met het portret van de
paus of zo urenlang onaangeroerd liggen wachten op de voetjes van de gepermanente
winkelmeisjes uit het maagdenkoor - twee stappen vóóruit, één áchteruit, op satijnen
schoentjes, een meisje in het midden met twee bellen: ave ma-ping-pong-pang - en
mijn moeder heeft iets met een pianostemmer! Iemand die normaal eens per kwartaal
komt en nu dag in dag uit zijn auto voor haar deur heeft geparkeerd!
Met mevrouw Korenman tegenover je huis die de politie als eerste waarschuwt
als Duitse bedelkinderen uit de buurt van Aken komen schooien. (Ze stuurt dreumesen
van vijf achter ze aan om de agenten te kunnen wijzen in welke portiek ze zich
verstopt hebben!)
Met dikke tante Herma die op haar balkonnetje onze straat overziet als een
moestuin. (‘Meneer Crutzen ziet er weer beter uit. Maar hij haalt de Pasen niet. Tika
van nummer 13 begint al aardig uit te dijen. Die vrouw van die Pool krijgt hem de
volgende week na zes jaar eindelijk terug. Geen benen meer. En nog één long, hè?
Oostfront. Hij was al opnieuw getrouwd, hè. In Dresden. Maar nou komt ie toch
thuis. De jongste zal hem niet herkennen.’)
Typisch, typisch.
Je zou bijna medelijden met mijn moeder krijgen.
Maar ik kan haar niet meer zien.
Dat ze mijn vader dit flikt, is één ding. Maar mijn vader weet het tenminste nog niet.
Maar ík weet alles! En waarschijnlijk weet de straat het nu ook. Dit is de provincie.
Op een dag zegt iemand in een café met zijn zatte kop iets tegen mijn vader om hem
te sarren, omdat hij net het rondje dat mijn vader voor de brouwerij gaf heeft gemist.
Omdat hij van mijn vader verloor met
Tirade. Jaargang 47