Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

45
lastpost werd met militaire toestemming? ‘Er zijn afspraken gemaakt en daar houden
wij ons aan.’
Het was maar een kleinigheid, sputterde de ander tegen.
Dat kon híj niet beoordelen, smaalde de militair. Dat moest hij aan anderen
overlaten. Zijn opdracht luidde het bezoek het karakter geven van een routineus
werkbezoek. Gewoon navraag doen naar een patiënt wier naam toevallig in de
archieven was opgedoken. En wat mijnheer een kleinigheid noemde, zou
ogenblikkelijk duidelijk maken dat er een relatie bestond.
De twee veegden het zweet van hun hoofd en zagen met verbazing dat ze pas de
helft van de afstand hadden afgelegd en dat ze zich nietig bevonden in een kuil van
het groene laken. De burger keek enigszins verongelijkt, misschien voelde hij zich
terechtgewezen. Hij droeg een boekje in de hand, iets voor kinderen met grote
omlijnde tekeningen in heldere kleuren. Na een tiental zwijgende meters liet hij het
boekje in zijn colbertzak glijden.
Het gebouw waar ze naar toe liepen, had een statige, op een fabriek lijkende
voorgevel en twee half gebogen zijvleugels die de bezoeker met open armen leken
te ontvangen.
Of de kolonel wel eens in Rome was geweest, vroeg de burger. Een kort schudden
met het militaire hoofd. Het beroemde San Pietro-plein, hijgde de burger, maar hij
liet verdere uitleg achterwege, wat hij hier mee bedoelde, dat dat plein ook die
merkwaardige kuilvorm had, waardoor het gebouw waar je naar toe liep, zich steeds
verder leek terug te trekken. De opmerking bleef op die manier in de lucht hangen,
evenals de volgende, dat het hem ongerijmd leek dat dit gebouw niet anders bereikbaar
was dan via dat obscure bospad. Bij de monumentale toegangsdeur, op de stenen
trap, op het bordes of aan het koperen sierhek ontbrak evenals bij de deur op het
bospad elke mededeling hoe een argeloze bezoeker kon aanbellen of hoe de organisatie
die daar huisde, heette en met welk doel zij daar werkte. Een entree van een landhuis
in Engelse stijl, maar de onversierde gevel en vooral het roestige gaas dat gespannen
was voor het ondoorzichtige glas van de ramen, gaven de bezoeker het idee dat hij
hier naar een fabriek keek. Maar een fabriek van wat?
De wandelaars hadden niet de aanwezigheid van bewapende boswachters en
honden opgemerkt. Deze waren van tevoren ingelicht dus hadden zij de honden, die
met de voorpoten in de lucht aan de leidsels rukten maar die geen blaf, geen gehijg,
geen enkel geluid lieten horen, teruggetrokken. De beide bezoekers beklommen de
stenen trap. De deur ging open en zij toon-
Tirade. Jaargang 47