Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

100
op zijn positie door zijn jonge collega Ilja Leonard Pfeijffer? Kom naar het museum
waar Kopland op een videoband zijn commentaar laat horen en waar Anton Korteweg,
directeur van het Letterkundig Museum en zelf een uitstekend dichter, aan de hand
van historisch materiaal de parallel laat zien met de opkomst van de Vijftigers.
Af en toe zijn de schrijvers ook zelf aanwezig voor enige toelichting. Want het
Letterkundig Museum houdt wel van enig leven in de brouwerij. Het haat verveling
en dufheid, het omarmt een vrije, creatieve geest, waarzonder de literatuur geen
bestaansrecht heeft.
Soms, het is bijna niet te geloven, wordt het Letterkundig Museum zelfs een tikje
te frivool. Dan is er opeens een bandje te horen met de stemmen van copulerende
schrijvers, waarbij de bezoeker moet raden: is dit Grunberg, Roland Holst, Warren
of Wolkers? En wie schreeuwt daar boven alles uit? Jan Cremer?
We zien het door de vingers, blij als we zijn dat er weer eens iets gebeurt in het
museum.
Niet langer een statisch beheer van een statische collectie in het Letterkundig
Museum, met af en toe een plichtmatig tentoonstellinkje over Godfried Bomans of
Theun de Vries in een alkoof van een zijbeuk.
Nee, voortaan gaan we voor ons plezier naar dit museum, waar we verrast en
uitgedaagd zullen worden door scherpzinnige conservatoren met een grote liefde
voor de literatuur.
Is het Letterkundig Museum, ja elk letterkundig museum, dat niet verplicht aan
de literatuur? Goede literatuur barst immers van het leven, ook al gaat ze nog zozeer
over de dood.
Of moeten we erin berusten dat in het Letterkundig Museum zelfs de vitaalste,
jongste schrijver verandert in een nagel aan zijn eigen doodskist?
In de trein, op de terugreis naar huis, zag ik een man met uitgestoken hand op een
reiziger toestappen, terwijl hij zei: ‘Ik ben 57 jaar en ik wil niet meer leven.’
De reiziger negeerde de hand en keek de andere kant op. Opnieuw zei de man: ‘Ik
ben 57 jaar en ik wil niet meer leven.’ Toen liep hij door naar het volgende
compartiment.
Soms begint Nederland op een toneelstuk van Beckett te lijken.
De volgende keer zal ik die man doorsturen naar het Letterkundig Museum. Daar
zullen ze wel blij zijn met hem.
Tirade. Jaargang 47