Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

208
zijn staat van dienst, hij had alles rustig aangehoord en had toen gezegd, ‘mijn besluit
staat vast’.
De interviewer vroeg hem tot slot wat zijn favoriete post was geweest. ‘Lima,’
had hij geantwoord, zonder aarzeling. Zonder blozen. ‘Lima.’ De interviewer had
eraan toegevoegd, ‘dus uw laatste post was de beste?’ En daarmee eindigde het
interview en zijn carrière als diplomaat.
De scheiding had daar niets mee te maken.
Buiten marcheren arbeiders, ze schreeuwen leuzen en op spandoeken staat
geschreven dat de president een fascist is. Het is 1 mei. Een officiële feestdag, hier
nog wel. Aardig dat Paula hem thuis wil ontvangen, de meeste mensen met macht
ontvangen niet thuis, maar er zijn natuurlijk uitzonderingen.
Hij poetst zijn tanden. Eigenlijk moet hij naar de tandarts, hij kan het tandsteen
met het blote oog van verre zien zitten, maar hij heeft geen tijd, en ook geen tandarts
meer. Het blijft eigenaardig dat de marxistische rebellen bij dezelfde Zwitserse bank
zaken doen als de paramilitairen, maar misschien moet je dat toeval noemen. Toeval,
zoals tandsteen toeval is. Hoe dan ook waren marxistische rebellen en Zwitserse
banken een merkwaardige combinatie. Zou het ook toeval zijn dat hij zich in
Zuid-Amerika altijd gelukkig voelde, in ieder geval gelukkiger dan op andere
continenten?
Met zijn tandenborstel in zijn hand kijkt hij nog een keer uit het raam. Jeugdige
leden van de militaire politie schermen de arbeiders af van de rest van het verkeer.
Er wordt op trommels geslagen. Hij kan niet verstaan wat de arbeiders roepen. Een
helikoper hangt in de lucht, vlak boven het hotel, aan het lawaai te horen.
Als er op iets maar genoeg winst wordt gemaakt is dat iets onuitroeibaar. De
burgeroorlog is onuitroeibaar zolang de winstmarges groot genoeg zijn, hij wil niets
anders dan de winstmarges in kaart brengen, met naam en toenaam.
De telefoon gaat en een receptioniste vertelt hem dat Alejandro in de lobby op
hem wacht. Hij plast nog een keer, voor de zekerheid.
De grens tussen overwerk en overspel is onduidelijk. Helemaal voor een diplomaat,
overwerk is borrelen voor het portret van de koningin. Het een volgt uit het ander.
Toen twee rugzaktoeristen op een koninginnedagreceptie van de ambassade waren
beland had hij eerlijk geantwoord, ‘niets’ op de vraag wat hij daar in Lima deed, als
tweede man. ‘Ja, ik leer een beetje Spaans, mijn zoon gaat naar de peuterschool,
soms haal ik hem op. Verder niets. Nee.’
Tirade. Jaargang 47