Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

579
Terug naar kapelaan van Enteren.
Kapelaan van Enteren was dus de broer van mevrouw Sikkema en daardoor de
onechte heeroom van Joop. Mevrouw Sikkema zelf is uitgesproken uilogig en
kapelaan van Enteren heeft een bril met een sterk vertekenend glas, waarin zijn luie
oog griezelig vergroot rondzwemt. Beiden hebben wonderlijk genoeg de loensende,
loerende blik van Joop. Het is natuurlijk toeval want van bloedverwantschap is geen
sprake. Misschien was het wel een hartenwens geweest die mevrouw Sikkema had
geuit toen ze een kind mochten uitzoeken.
‘Ik wil graag een kind dat loenst.’
‘Jongen? Meisje?’
‘Dat geeft niet. Als het maar loenst.’
Ik ben doodsbang voor kapelaan van Enteren sinds ik ooit eens bij hem heb
gebiecht.
Biechten deed je om de zoveel tijd op katholieke lagere scholen. Je ging dan met
de hele klas om een uur of halfdrie 's middags naar de kerk. In de kerk zaten als de
klassen groot waren twee of drie biechtvaders te wachten, elk in een eigen biechtstoel.
Je mocht zelf kiezen bij wie je wou. Niet óf je wou. De meeste kinderen bij ons in
de wijk schoven aan in de rij bij de biechtstoel van de goeiige deken Brummelkamp,
want die vond nooit iets erg en gaf hooguit twee weesgegroetjes als boete. Maar
omdat ik op een middag vroeg naar huis wou, koos ik de biechtstoel waar de minste
kinderen voor wachtten.
Dat was altijd de biechtstoel van Joop's oom. Kapelaan van Enteren. Kinderen
zijn niet gek.
Nu hangt er naast de bank waarin ik graag zat, een schilderij waarop Christus
gekruisigd wordt. Ik kan mijn ogen daar nooit van afhouden. Mijn oudste nicht die
al op de kunstnijverheidschool zit, zegt dat het een slecht schilderij is. Oké. Daar
heeft zij voor gestudeerd. Maar je ziet het bloed zo mooi langs de spijker sijpelen
die net door de voet geslagen is. Je ziet ook roest en de binnenkant van de wond. En
er schemert bot. De ogen van Christus zijn rood van vermoeidheid. Bij de enkels zie
je blauwige aderen. De huid is er doodsbleek en bij de hiel een beetje doorschijnend.
Ik begrijp niet hoe je zoiets kan schilderen.
En de romeinse soldaat die de voet vast timmert op een houten voetsteun, heeft
nog twee andere spijkers tussen zijn lippen. Hij kijkt precies als mijn ongetrouwde
tante Mie, wanneer ze knielt voor mijn moeder en de zoom van een nieuwe jurk voor
haar afspeldt. Afwezig. Ja. Die soldaat kruisigt afwezig.
Tirade. Jaargang 47