Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

9
Ik legde gedienstig uit dat alle honoraria gebaseerd waren op 10% royalty, die
evenredig over alle schrijvers en de samensteller werd verdeeld, en dat ik andere
auteurs niet tekort wilde doen door in sommige gevallen van dit uitgangspunt af te
wijken, en dat ik kortom hoopte dat hij ons nu zijn toestemming wilde geven.
Maar Peskens had beet en ging niet op mijn smoesjes in. De sonore stem sprak
onverbiddelijk:
‘Duizend gulden!’
Ik protesteerde beleefd dat de calculatie dat niet toeliet, dat dit tweemaal zoveel
was als wat andere opgenomen schrijvers van naam en faam kregen en meer van dat
soort niet terzake doende tegenwerpingen. Hij suggereerde dat we er dan maar vanaf
moesten zien.
Wanhoop beving mij nu. Ik was een broekje van 23 jaar en sprak over de telefoon
met het alter ego van de beroemdste uitgever van het naoorlogse Nederland.
Bovendien kon ik in geen geval laten gebeuren dat de bundel nu nog gewijzigd moest
worden, met alle vertraging en extra kosten vandien. Terwijl die overwegingen door
mijn hoofd schoten, deed ik hem een ultiem voorstel. Ik erkende dat we toch al vrij
ver waren met de produktie, en dat ik hem graag halverwege tegemoet wilde komen,
zodat we dit in goed overleg konden afronden. Om een lang verhaal kort te maken:
met een honorarium van zevenhonderdvijftig gulden zouden we toch tot wederzijdse
tevredenheid de publikatie tegemoet moeten kunnen zien
Peskens zweeg. Ik dacht dat ik het enig juiste had gedaan, maar nu het stil bleef,
begon ik te twijfelen. Zou hij woedend worden? Kon hij ieder moment in
schaterlachen uitbarsten? Had hij mijn voorstel wel gehoord? Net toen ik wilde
vragen of hij er nog was, kwam daar weer die donkere, krakerige stem, om mij in
één woord te laten voelen wie het hier voor het zeggen had:
‘Zevenhonderdeenenvijftig!’
Geert van Oorschot bouwde met zijn eenmansuitgeverij een poëziefonds op dat in
Nederland zijn weerga niet kende. Tegelijk was hij een gehaaide zakenman en
onderhandelaar. In literaire contacten draaide hij naar mijn indruk bij voorkeur zijn
zakelijke kant naar voren, terwijl hij zich in handelsrelaties (bijvoorbeeld met
boekhandelaren, overheden, drukkers of binders) vooral beriep op het literaire
argument, waardoor we niet louter zakelijk naar de dingen mochten kijken. Het
uitgeverscshap kent die twee gezichten - het commerciële en het artistieke - maar
niet iedereen kan met die dubbelheid zo fraai overweg als Van Oorschot dat kon.
Sommige uitgevers passen
Tirade. Jaargang 47