Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

125
maal onmiskenbare tekenen van zijn ware aard. Over zijn mogelijke aard heeft hij
zelf zo zijn vermoedens, die hij liever voor zich houdt, onder ons zegt hij met een
flauwe grijns. Wat zijn ware aard is weet hij gewoon niet; zijn aard zit in hem, of
heeft hij achter zich, en is, anders dan de oude fysiologus wil doen geloven, niet aan
zijn uiterlijk af te lezen. Hij is zijn eigen toonbeeld - dat is iets anders dan model:
hij laat niets op zich zitten, is ogenschijnlijk de fierheid zelve, maar ziet er geen been
in, anderen er permanent onder te houden. Dat is niet waar, zegt hij, een ander die
zijn naam waardig is, laat zich door mij niet koeioneren; bovendien heb ik geen keus.
En van het woord ander krijg ik een punthoofd, niet alleen van het woord trouwens.
Hoor je dat, Sosie? Wie dresseert moet ertegen kunnen zelf gedresseerd te worden,
het een én het ander, in volle galop.
Iemand die hem voorbij ziet flitsen, zou kunnen denken: hij is zichzelf genoeg.
Dat is maar voor de helft waar, te meer daar hij deels mannelijk, althans manhaftig
is, en deels vrouwelijke trekken heeft: zo heeft hij frêle benen waar hij goede sier
mee maakt. Androgyn, nog zo'n kleverig woord met -gyn, doet hem schuimbekken.
Het liefst liet hij zijn handjes wapperen als er zulke blikken geworpen en etiketten
geplakt worden. Zijn handen houdt hij uit voorzorg thuis. Mensen weten soms niet
goed waar ze die in gezelschap moeten laten; zelden dat iemand zegt: Geef ze mij
maar even, ik stop ze wel in mijn broekzak. Als het niet zo quasi-leuk klonk, zou
Taats kunnen zeggen: Ik houd mijn handen achter. Dat van die handen is een
afleidingsmanoeuvre, hij verwijst smalend naar de even mysterieuze als sinistere
uitdrukking Denken met de handen, jaja, dat is nu Taats zelf die bedenkelijk kijkt,
maar hij is in staat tegen omstanders te zeggen, teken dat hij zich in het nauw gedreven
voelt: Als jullie iets doen, dan alleen na erover gepraat te hebben, woorden bepalen
jullie daden, en met woorden praten jullie die weer goed, maar als wij handelen dan
laten wij ons inspireren door daden. Maar wie is wij? Iemand wil hem de les lezen,
gooit hij meteen de kont tegen de krib, nee Taats laat zich niets gezeggen, dat is zijn
zwakke maar uiteindelijk ook zijn sterke kant, zegt hij zelf.
Circus.
Wanneer gebeurden er nog verschrikkelijke dingen in het circus? Het Chinese
staatscircus heeft alles verpest. Wie kijkt nog op van een struikelende Hansworst als
hij uit een voorstelling komt waar voegzame meisjes op hun eigen nek kunnen zitten
en tachtig man op elkaars schouders staat. In Circus Kopf kon elke avond uit de muil
van een leeuw een pauw stappen of een jongleur langs een slurf de orkestbak in
duikelen. Gisteravond kon-
Tirade. Jaargang 47