Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

127
zijn bril scheef. Er zijn exegeten die beweren dat die dommekracht dezelfde was als
het veertje uit de eerste versie, het is maar hoe je het leest; ofte wel: wie kraakt de
code?
Leidsman.
Al toen hij klein was, had Taats er zijn zinnen op gezet; hij noemde het anders want
het woord gids was in die tijd bezet door de meisjes die geen verkenner konden
worden en daarom gidsen heetten; padvindsters had je niet, wel leidsters. Nu Taats
groot is en hem niet meer gevraagd wordt wat hij later wil worden, zou hij toch graag
nog eens voor gids spelen, voor een verzameling specialisten, gespecialiseerd waarin
dan ook, liefst in een gebouw waar hij zelf de weg niet weet, een complex waar je
bovendien vanwege de opstoppingen en bizarre ligging van trappen en overlopen
nooit staat op kunt maken waar je je precies bevindt - alleen een nocturnaal zou
uitkomst bieden; óf een ouderwetse gids die zelfs blind de weg weet. Taats is liever
ziende blind.
Sommigen beginnen al te morren wanneer ze een uur lang achter de gids
aansjokken, door een hoge, holklinkende gang die flauwe bochten maakt, nu eens
naar links dan naar rechts, zonder dat er systeem in lijkt te zitten, zoals hij tevens
licht omhoog of omlaag gaat, een golvende gang zonder deuren en ramen. Anderen
schrapen hun keel, wat weer anderen die lijken te slaapwandelen doet opschrikken.
Het eerste wat ze vragen is niet: Waar ben ik?, of: Waar zijn we?, maar: Waar gaan
we naar toe? Sommigen die hun commentaar beperkt hadden gehouden tot gemor,
mengen zich in het koor en vragen door: Waar zijn we? Waar komen we vandaan?
Weet iemand waar we begonnen zijn? Ja, waarmee? Nee, waarom? Nou, ik zou liever
willen weten: waartoe? Tot waar? - Tot hier, zegt Taats terwijl hij zich bruusk
omdraait zodat de hele meute over elkaar heen buitelt omdat de voorhoede van vooren
meelopers Taats blindelings volgt - hij is immers hun leidsman. Daarmee zijn ze
bij Taats aan het verkeerde adres. Gidsen wilde Taats, niet leiden, zelfs niet misleiden;
hij heeft zijn hele leven al een broertje dood aan vooroplopers gehad; nu hij eindelijk
een jongensdroom werkelijkheid ziet worden, is hij gids, desnoods met een
gegalonneerd jasje aan en helm met mijnwerkerslamp op z'n kop, maar om de dooie
dood geen leider. Om dat te bewijzen laat hij zijn zelfbenoemde volgelingen nog
liever de hele weg teruglopen.
Bijna waren ze droogvoets de Jordaan overgestoken, moesten ze opeens van deze
Moos weer terug, terwijl ze al een tijdje over plassen in de gang heen stapten, of erin
stapten alnaargelang ze in de achterste gelederen ver-
Tirade. Jaargang 47