Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

610
voor de kleine laren van ons kleine gezin, bij wie nu en dan
een ondeugende muis met een grijs snuitje en rappe oogjes zal langsgaan,
en het zal er geuren naar honing en rijpende peren.
Maar wanneer buiten de winter tekeergaat,
de koude noordelijke zee buldert en tegen de kale rotsen te pletter slaat
en de donkere jurken van de weduwen van Finistère en Morbihan in de harde wind wapperen,
ren ik dáár als vroeger over het scherpe grind van de zeewering,
het geluk is ver,
de zee die niemand vleit, herinnert aan alles wat slecht is,
aan alle verschuldigde schulden en de kwade excessen van het toeval.
Zout en vernederend sterk slaat een golf over de ogen
In die zee ben ik een onwaarneembare schaduw
die voorbijschiet en in een fontein van licht oplost.
In deze uitgestrekte rechthoek van Europa speelde mijn geschiedenis zich af.
En toen de vogel verzadigd van reizen uit de warme landen naar zijn geboortegrond terugkeerde,
was al alles volbracht wat in de jeugd volbracht moest worden.
Voor de tiende keer wordt nu het koren rustig van het veld binnengehaald,
de vogels zijn weer voor hun jaarlijkse trektocht vertrokken,
wij blijven thuis. Dochtertje, nog klein als een kat,
heb eerbied voor de nieuw aangekomene die bij ons blijft,
groene spechten, goudvinken en huiszwaluwen streken op hem neer,
hij kent de gang van het wild, heeft gebrul van honger en angst en zingen van vreugde gehoord,
is vertrouwd met de lucht van gerookte vis en walmende dampen
die in de keukens van boerenhofsteden opstijgt.
Op lange najaarsmiddagen
zag hij hoe de mensen hun koude handen warmden bij het vuur.
Hij was aanwezig bij de geboorte van kindekens zoals jij.
In hem woonden broden, geurende schotels met vlees en zakjes met zout.
Als je het wilt, dochter,
zal de oude je nog veel over mijn leven kunnen vertellen.
Tirade. Jaargang 47