Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

21
te zien. Maar hij heeft meer aan zijn hoofd. De waarde van zijn ervaringen die hij
door achtergrond en ambitie tot zijn beschikking had, zag hij pas in, gebruikte hij
pas nadat hij vastgelopen was.
Ik ga citeren want zijn toon alsof hij zich uitput zonder moe te worden, moet je
erbij hebben. Op pag. 119 van Het raadsel van de aankomst zegt hij: ‘En toen had
ik ontdekt dat het schrijverschap niet bestond (zoals ik me had voorgesteld) uit een
afgeronde fase - het stadium van vakbekwaamheid, welslagen, roem of tevredenheid
waarin je terechtkwam en waarin je daarna bleef. (...)
De ramp geschiedde vier maanden later. Het boek waarin ik zoveel vertrouwen
had gesteld, het boek dat me zozeer had afgemat, kon de uitgever die erom gevraagd
had niet behagen. We hadden elkaar verkeerd begrepen. (...)
Dus stond ik ineens met lege handen. En ik moest terug naar Engeland. (...)
Elke middag ging ik wandelen. Ik maakte mijn boek af. De paniek van de eerste
opbouw kwam bij het herschrijven niet meer terug. Ik begon te genezen. En meer
dan genezen alleen. Ik reisde, ik schreef. Ik ging op avontuur uit, bracht mijn
ervaringen mee terug naar het huisje en schreef. De jaren gingen voorbij. Ik genas.
Het leven rondom mij veranderde. Ik veranderde. (...)
Door dat koloniale hindoe-ik te verbergen onder de schrijverspersoonlijkheid die
ik nastreefde, bracht ik mijzelf en mijn materiaal veel schade toe. (...)
Maar de man van wie de schrijver slechts een onderdeel was (hoewel een belangrijk
stuwend onderdeel), die man was in de diepste zin - als sociaal wezen - volslagen
ongetraind.’
Juist nu hoor ik iets te zeggen over ‘de vrouw van wie de schrijfster slechts een
onderdeel is’. Ben ik in korset, al weer tot knellens toe of in bezit van eigen staart?
Nog niet zo'n staart nee, soepel en pal achter mij, elke dag kijk ik.
Tirade. Jaargang 47