Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

8
Bewegingloos staren Wim en ik naar de raamopening. Een egaal donkere diepte.
‘Hierkomen! Toe nou.’ Mijn moeders stem in de verte klinkt boos. Maar als haar
gezicht tevoorschijn schiet staat het bijna lacherig. Rode wangen, een blik die
commanderend langs ons flitst, dan meteen druk in gedachten terugdwaalt naar de
keuken. Binnen zien we haar onderweg van het fornuis naar het aanrecht, tussen haar
handen een pan die ze ver voor zich houdt, haar hoofd scheef om de damp te
ontwijken. Op de plek bij het raam waar ze hem neerzet staat al een andere pan met
zo'n wolkje erboven.
Mijn broer en ik wachten naast elkaar bij de deuropening. Mijn moeders heen en
weer gedraaf. Ze wenkt. Maar nee. Met een frons laat ze de deurkruk van de
‘kelderkast’ - niet meer dan een hok drie traptreden beneden het niveau van de keuken
- weer los. Ze tuurt links van ons, rechts. Even krijgt haar gezicht een komische
grimas van ik-weet-'t-ook-niet-meer. Dan ontspant het zich. ‘Hier maar. Hup!’
We hurken nog maar net onder de tafel als de zwerm bommenwerpers nadert. De
onderkant van het houten blad lijkt een dak, zo laag dat we ons alle drie moeten
bukken. Mijn moeder uiteraard het meest. Haar hoofd hangt vrijwel ondersteboven
terwijl ze luistert en Wim en mij, aan weerskanten tegen haar aangedrukt, vasthoudt
bij een hand. Dankzij haar blos en haar blik lijkt het een spelletje. Of we samen in
een bos op vakantie zijn. Hier de knusheid van 't drie-bij-mekaar in een schemerige
hut. Daarbuiten de drift van een reus die lukraak kwaad wil en groeit van ergernis,
steeds breder, steeds luider, tot de lucht achter het keukenraam betrekt en zelfs de
granieten vloer gaat trillen - maar die ons groepje (sjsjt! lachen inhouden) lekker niet
kan zien.
Het geraas neemt toe. Wanneer de lagen vliegtuigen boven het huis zo compact
zijn en zo breed dat ieder voorwerp bij ons beneden, zelfs de tafel met zijn vier poten,
verandert in puur lawaai en woede, kijk ik naast mij omhoog. Wat denkt mijn moeder?
Rondom haar druk bewegende mond zie ik in het halfdonker een wirwar van
expressies, nu eens op mij gericht dan opzij naar mijn broer. Door de houding van
haar gezicht snap ik niet wat zij bedoelt. Misschien staan haar ogen zo wijd uit
opgetogenheid over het succes van ons spel: onvindbaar zijn voor hem die daar in
het bos, nee bij het aanrecht, pas op nu zit-ie vlak achter ons, tekeer gaat.
Maar als mijn moeder leuk wil griezelen, waarom trekt zij ons dan niet royaal naar
zich toe - Wim en mij elk in een holletje tussen haar arm en haar zij? In plaats hiervan
maakt ze zich klein tussen ons. Wanneer een van de machines extra laag voorbijschiet
en het lijkt of er een kolossale zaag snijdt
Tirade. Jaargang 47