полнотекстовый ресурс

Хувва e С1М1дентгіі|і меі“ол”) жалпы Абсолюттің қол жетпес трансценашьшмаскүпиясына мегзейді.Жо лдыі тағы бір элементі — киелі (сакральді) өнердеде, таби іғап да көрініс беретін оның символикасы. Сезімдікпішінд ;Р, Д Ужок, соз жүзіндегі немесе жазбаша символдарүшін іуаңы ды да емес, бірақ, солай бола түрса да, оларғатән бо.іуы іүмкін бірінші дәрежелі ғүрыптың маңызы туралыайтпа: анның озінде, олар “кадрге болу” немесе “руханисенпру сияқты маңызды қызмет атқарады; бүған қоса,символика; ьщ тағы бір ерекшелігі бар, ол оз бойына сырткымей ішіііні, сезімдік пен руханиды біріктіре отырып, ісжүзіндг неі есе түптің түбінде қарабайыр “сыртқы есіктің”роліне канг 'аттана алмайды.Ки;лі ( нер дегеніміз — ең алдымен, Аянның көзгекөрінегін н месе күлакка естілетін пішіні, сонымен қатар —оның қаже ті литургиялық кейіптелуі. Пішін мазмүнныңдәл көрінісі болуға тиіс, еш уакытта оған кайшы бола алма и д ы оні жеке түлғалардың бетімен кетушілігіне бағындыруғаола дьщ надаңлъіғьша тәуелді етуге, олардың қүштарлы к ы н з і ы ң : a йлауға болмайды. Дегенмен, киелі онерде абсо-ЛЮТТ1Л] к не іесе салыстырмалылық деңгейіне сәйкес келетінқабаттарды ажырата білу, пішіннің өзі салыстырмалы екенінесте үс таутеңе б< злаерек. Пішіннің рухани түтастығынан өзге ешлмайтын“Кесікті (үзілді-кесілді) императив”пішінд)ік т\ ныдан белгілі бір кінәрат кетуін жоққа шығармаидыКи лі өнердің шаһқарларына (шедевр) — Рухтыңосы 6i|j) аск К көріністеріне — қарап отырғанда біз Рухтыңөзі түр: ысь Т ан қарағаңда ауыр салмақты сыртқы кескіндегіштігіко 31 үрып түрған осы шығармалар дүниеге жасалған“жсңілл к” екенін және Інжілдегі “Семсер алғанньщ ажалысем ерд н болады” дегенді еске еріксіз түсіретінін үмыт-пауымЫз кфек. Шынында солай: Рух сыртқа көріну қажет-:езй ей кезде ол ажалға жақын болады; мүндай экстериоризаиіяда әлсіреуге, қүлдырауға жөне ыдырауға апаратынсөры :кілік әсерінің уы жасырулы түрады; әрбір шаһ-Қар (шгдев ) жазмыш мөрімен белгіленгендей күйде болады,ол ;‘акк / өні” сиякты үн шығарады; кейде оның кемел-Дігінің, толі қтығыньщ озі, бар болғаны, даналық пен киелі-387