czas zniw_1 issuu pelna

ich ornamentów. – Zauważyłam jego ręce, całe pokaleczone. Głębokie,
brudne rany. – Jutro mam zacząć pracę w rezydencji.
– Jaką pracę?
– Jeszcze nie wiem. Nie chcę wiedzieć. Czy oni myślą, że jestem
jednym z was? – Miał zachrypły głos. – Czego oni ode mnie chcą?
– Nie wiem. – Prawe oko miał spuchnięte i przekrwione. – Co
ci się stało?
– Jeden z nich mnie pobił. Nie zrobiłem nic złego, Paige, naprawdę.
Powiedział, że jestem ludzkim śmieciem. Powiedział…
Zwiesił głowę, jego warga zaczęła się trząść. To był dopiero
pierwszy dzień, a już zrobili z niego worek treningowy. Jakim cudem
przeżyłby tu tydzień albo miesiąc? Albo dziesięć lat, tak jak
Liss?
– Zjedz to. – Zacisnęłam jego ręce na pakunku z jedzeniem. –
Spróbuj przyjść jutro do Magdaleny.
– To tam mieszkasz?
– Tak, prawdopodobnie nie będzie mojego opiekuna. Będziesz
mógł się wykąpać, może coś zjeść. Dobrze?
Seb skinął. Zdawał się majaczyć; z pewnością miał wstrząs mózgu.
Potrzebował szpitala, odpowiedniego lekarza. Ale tu nie było
lekarzy. Nikt się nim nie przejmował.
Dzisiaj nie byłam w stanie już nic więcej dla niego zrobić. Delikatnie
ścisnęłam jego ramię, a potem zeskoczyłam z okna na ziemię
i ruszyłam w kierunku centrum miasta.