czas zniw_1 issuu pelna

Zgromadzono nas wszystkich w małym pokoju. Podłoga i ściany
były mokre, panowała ciemność. Pleione zamknęła drzwi, po
czym odeszła.
W pierwszej chwili nikt nie odezwał się ani słowem. Papilarniczka
szlochała, wpadła niemal w histerię. Pozostali wciąż byli
zbyt osłabieni, aby cokolwiek powiedzieć. Usiadłam z boku, w kącie.
Pod rękawami moją skórę pokrywała gęsia skórka.
– Nadal jesteśmy w Wieży? – odezwał się augur. – Wygląda to
na Wieżę.
– Zamknij się – rzucił ktoś. – Po prostu się zamknij.
Zaczął się modlić do Zeitgeista. Jakby to miało w czymś pomóc.
Oparłam brodę o kolana. Nie chciałam się domyślać, co
z nami zrobią. Nie miałam pojęcia, ile wytrzymam, jeśli poddadzą
mnie waterboardingowi * ; z tego, co mówił mój ojciec, wiedziałam,
że podobno pozwalali oddychać tylko przez kilka sekund. Mówił,
że to nie tortury, tylko terapia.
Wieszcz usiadł obok mnie. Był łysy i barczysty. W mroku nie
widziałam go dokładnie, ale dostrzegłam jego duże, ciemne oczy.
Podał mi rękę.
– Julian.
Nie wydawał się przestraszony. Tylko cichy.
– Paige – odpowiedziałam. Lepiej nie używać pełnego nazwiska.
Odchrząknęłam. – Z której jesteś kohorty?
– IV-6.
– Ja z I-4.
– To terytorium Białego Spoiwa. – Skinęłam. – Która część?
– Soho – odpowiedziałam. Gdybym powiedziała Tarcze, wiedziałby,
że jestem jednym z najbliższych współpracowników
Jaxona.
* Tortura polegająca na duszeniu przez polewanie wodą twarzy więźnia, który jest
skrępowany i przywiązany do przechylonej ławki, tak że jego głowa znajduje się
poniżej poziomu stóp. Osoba poddawana tej torturze ma wrażenie, że się dusi
lub tonie.
55