czas zniw_1 issuu pelna

− Małżonek krwi ma zakaz angażowania się w walkę z Emmitami.
Jest moim przyszłym mężem, to byłoby niestosowne, gdyby
wykonywał pracę należącą do czerwonych.
− Oczywiście, władczyni krwi.
Nashira patrzyła na mnie, czułam to. Dalej spokojnie jadłam
ziemniaki.
A jednak Naczelnik walczył z Emmitami. Sama oczyszczałam
jego rany. Sprzeciwił się Nashirze, a ona nie miała o tym zielonego
pojęcia, a nawet jeśli, były to tylko podejrzenia.
Przez kilka minut słychać było tylko brzęk sztućców. Jadłam
warzywa z sosem, cały czas myśląc o tajemniczych spotkaniach Naczelnika
z Emmitami. Nigdy nie musiał ryzykować życiem, a jednak
postanowił wyjść i z nimi walczyć. Musiał mieć jakiś powód.
Czerwoni rozmawiali ściszonymi głosami. Pytali się nawzajem
o rezydencje, rozwodząc się nad pięknem starych budynków. Czasem
z lekceważeniem wspominali o klaunach („To prawdziwi tchórze,
nawet ci mili”). Kathryn bawiła się swoim jedzeniem, wzdrygając
się, kiedy ktoś wspomniał o Rookery. 30 wciąż był różowy
na twarzy, podczas gdy Carl przeżuwał z nadmierną siłą, popijając
drugim już kieliszkiem wina. Dopiero gdy wszystkie talerze były
czyste, powrócili ślepcy, aby uprzątnąć stół i zostawić trzy tace
z deserami. Nashira poczekała, aż czerwoni się obsłużą, po czym
ponownie zabrała głos.
− Teraz, moi przyjaciele, kiedy zjedliście i napiliście się, pozwólmy
sobie na odrobinę rozrywki.
Carl otarł serwetą syrop z ust. Do pokoju weszła grupa klaunów.
Była wśród nich zaklinaczka dusz. Kiedy Nashira skinęła, ta
oparła swoje skrzypce na ramieniu i zagrała delikatną, wesołą melodię.
Pozostali zaczęli przedstawiać pełne gracji akrobacje.
− Przejdźmy zatem do interesów – powiedziała Nashira, nie patrząc
nawet na przedstawienie. – Jeżeli ktokolwiek z was rozmawiał
kiedyś z Nadzorcą, zapewne wie, czym zarabia on na swoje utrzymanie.
Jest moim zdobywcą podczas Czasu Żniw. Przez ostatnie
305