czas zniw_1 issuu pelna

pomyślałem, że dziewczyna tak ładna jak ty na pewno ma ze sobą
chłopaka. Zgadza się?
− Nie – powiedziałam. – Jestem sama.
Gresham przesunął moją mekkę po powierzchni baru.
− Będzie dwa − powiedział. Reuben wręczył mu dwie złote monety.
– Zakładam, że masz osiemnaście lat, młoda damo?
Pokazałam mu dowód osobisty, a on wrócił do wycierania kieliszków,
ale zerkał na mnie, kiedy sączyłam drinka. Zastanawiałam
się, co go dręczyło: mój wiek, wygląd czy aura? Prawdopodobnie
wszystko po trochu.
Otrząsnęłam się ze swoich myśli, kiedy Reuben przysunął się
do mnie bliżej. Jego oddech pachniał jabłkami.
− Jesteś na uniwersytecie? – zapytał.
− Nie.
− A więc co robisz?
− Pracuję w barze z tlenem.
Skinął, sącząc drinka.
Nie bardzo wiedziałam, jak to zrobić. Jak dać mu znak. Czy był
w ogóle jakiś znak? Popatrzyłam mu prosto w oczy i przesunęłam
palcem stopy po jego nodze. Chyba zadziałało. Zerknął na przyjaciół,
którzy wrócili do swoich drinków.
− Chcesz gdzieś pójść? – Jego głos był niski, ochrypły.
Teraz albo nigdy. Skinęłam.
Reuben ujął moją dłoń i ruszyliśmy przez tłum. Gresham odprowadzał
mnie wzrokiem. Pewnie pomyślał, że niezła ze mnie
kokietka.
Zdałam sobie sprawę, że Reuben nie prowadzi mnie do mojego
wyobrażonego ciemnego zaułka. Szliśmy w kierunku toalet.
Przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki nie znaleźliśmy się na
parkingu dla personelu. To było małe prostokątne miejsce, mogące
pomieścić sześć samochodów. Okej, zależało mu na prywatności,
to dobrze. A może nie? Przynajmniej nie chciał popisywać się
przed przyjaciółmi.
409