czas zniw_1 issuu pelna

Wzięłam głęboki oddech. Jego propozycja nie powinna mnie
kusić. Musiałabym tylko zasnąć?
− Tak. Mogę ci w tym pomóc. – Wyjął z tabakiery garść suchych
brązowych liści. – To było w pigułkach. Jeśli przygotuję napar, wypijesz
go?
Wzruszyłam ramionami.
− Spróbuję.
− Bardzo dobrze – powiedział.
Wyszedł z komnaty. Domyśliłam się, że na dole musiała być
kuchnia, gdzie pracował Michael.
Oparłam głowę o poduszki. Powolne, zimne drżenie rozchodziło
się po mojej klatce piersiowej, wypełniając przestrzeń za żebrami.
Nienawidziłam Naczelnika całą sobą, nienawidziłam go za
to, jaki był, i za to, że próbował mnie zrozumieć. Żyłam nienawiścią
do niego. Teraz miałam mu pokazać swoje najbardziej osobiste
wspomnienie. Wydawało mi się, że wiem, czego dotyczy, ale nie
byłam pewna. Będę musiała je wyśnić.
Zanim Naczelnik powrócił, poczułam przypływ prowokującej
pewności. Wzięłam od niego szklaną filiżankę, po brzegi wypełnioną
pomarańczowym płynem przypominającym rozpuszczony
miód. Na powierzchni unosiły się trzy listki.
− Jest gorzkie – ostrzegł mnie – ale pozwoli mi wyraźniej zobaczyć
twoje wspomnienia.
− Co widziałeś wcześniej?
− Fragmenty. Okresy ciszy. To zależy od tego, jak się czułaś
w danym momencie, jak silnie to czułaś. Jak bardzo ta część wspomnienia
nadal cię dręczy.
Popatrzyłam na herbatę.
− Nie wydaje mi się więc, żeby to było potrzebne.
− Będzie ci łatwiej.
Pewnie miał rację. Sama myśl o konfrontacji z takim wspomnieniem
sprawiła, że trzęsły mi się ręce. Czułam się tak, jakbym
znowu miała przeżyć swoje życie. Podniosłam filiżankę do ust.
392