czas zniw_1 issuu pelna

7
Przynęta
Stał nieruchomo. Miał na sobie czarną koszulę z wysokim
kołnierzem obszytym złotą lamówką. Długi rękaw
zakrywał mu ramię, które osobiście zabandażowałam.
Patrzył na mnie bez wyrazu. Zwilżyłam usta, usiłując znaleźć
jakąś wymówkę.
– Czyli – powiedział, przyciągając mnie do siebie – bandażujesz
rany i karmisz ślepych niewolników. Ciekawe.
Z obrzydzeniem wyrwałam mu się. Pozwolił na to. Mogłabym
z nim walczyć, gdybym nie była osaczona – właśnie zobaczyłam
pozostałych Refaitów, dwóch mężczyzn i dwie kobiety. Senne krajobrazy
całej czwórki były opancerzone. Kiedy przyjęłam pozycję
obronną, zaśmiali się.
– Nie bądź głupia, 40.
– Chcemy tylko z tobą porozmawiać.
– Mówcie teraz – powiedziałam.
117