czas zniw_1 issuu pelna

− Zaczekaj.
Wstrzymałam się.
− Paige, nie musisz pokazywać mi tego wspomnienia. Ale dla
twojego dobra mam nadzieję, że to zrobisz. Mam też nadzieję, że
potrafisz. Ale możesz odmówić. Uszanuję twoją prywatność.
− Nie będę tak okrutna – powiedziałam. – Nie ma nic gorszego
niż historia bez zakończenia. – Zanim odpowiedział, wypiłam
napar.
Naczelnik skłamał: nie był tylko gorzki – stanowił najobrzydliwszą
rzecz, jakiej kiedykolwiek spróbowałam, jak kęs metalowych
odłamków. Natychmiast obiecałam sobie, że prędzej wypiję
wybielacz, niż kiedykolwiek znów tknę herbatę z szałwii. Zakrztusiłam
się. Naczelnik ujął w dłonie moją twarz.
− Zatrzymaj to, Paige. Zatrzymaj.
Próbowałam. Zwróciłam trochę do filiżanki, ale większość
połknęłam.
− Co teraz? – zakaszlałam.
− Zaczekaj.
Nie musiałam czekać długo. Skuliłam się, drżąc na całym ciele,
kiedy ogarnęły mnie fale mdłości. Ten smak był wszechobecny.
Myślałam, że nigdy nie przestanę go czuć.
I wtedy zgasły światła. Opadłam na poduszki i zasnęłam.