czas zniw_1 issuu pelna

i gorąco, a moje oczy były przemęczone, jakbym godzinami patrzyła
w światło. Jedyne, co widziałam, to twarz swojej ofiary –
i pustkę, obłęd Podstrażnika, którego zostawiłam przy życiu.
Wszystko to wydarzyło się w sekundzie. Mój duch nie był jedynie
zwiadowcą – był bronią. Jaxon tylko na to czekał.
Odszukałam telefon i zadzwoniłam do pokoju Jaxa w naszej
kryjówce. Odebrał od razu.
– A jednak! Myślałem, że zostawiłaś mnie na weekend. Co się
stało, skarbeńku? Zmieniłaś zdanie co do urlopu? Tak naprawdę
go nie potrzebujesz, prawda? Tak myślałem. Zdecydowanie nie
mogę stracić swojego wędrowca na dwa dni. Miej serce, skarbie.
Wspaniale. Cieszę się, że się ze mną zgadzasz. A tak na marginesie,
dorwałaś Jane Rochford? Przeleję ci kolejny tysiąc, jeśli potrzebujesz.
Tylko mi nie mów, że ten pyszałkowaty drań Didion przejął
Anne Naylor i…
– Zabiłam kogoś.
Zamilkł.
– Kogo? – Jego głos zabrzmiał dziwnie.
– Podstrażnika. Chcieli zatrzymać medium.
– Hmm, zabiłaś Podstrażnika.
– No tak.
Gwałtownie złapał powietrze.
– A co z drugim?
Wypchnęłam go do jego strefy hadal * .
– Chwila, zrobiłaś to swoim…?
Kiedy nie odpowiedziałam, zaczął się śmiać. Słyszałam, jak klepał
ręką w biurko.
– W końcu. W końcu. Paige, ty mały cudotwórco, zrobiłaś
to! Latami czekałem, aż wykorzystasz swój talent. Zakwitłaś jak
boski kwiat, jesteś moim fascynującym, cudownym dzieckiem. –
Wyobraziłam sobie, jak z namaszczeniem zapala cygaro. – A więc
mój śniący wędrowiec w końcu wszedł w czyjś senny krajobraz.
* Najgłębszy rów oceanu; tu: ciemne, mroczne części umysłu.
41