czas zniw_1 issuu pelna

− Tylko jedną. – Uniosła rękę. – Ale minuta wystarczy, żeby
zabić.
Jej wyraz twarzy gwałtownie się zmienił. Szok. Poczuła go, ale
nie odwróciła się dostatecznie szybko. Zanim wykonała jakikolwiek
ruch, to coś już zdążyło ją złapać. Białe oczy. Martwe oczy.
Widziałam je tylko częściowo – latarnie zgasły, kiedy stwór się
pojawił – ale to wystarczyło, żeby głęboko zapadły mi w pamięć,
rozpanoszyły się w sennym krajobrazie. Aludra nie miała żadnych
szans. Jej krzyk urwał się gwałtownie, zanim się pojawił.
− Tak – powiedziałam. – Wystarczy.
Nick zesztywniał z zimna. Oczy miał szeroko otwarte, usta zaciśnięte.
Złapałam go za rękę i zaczęliśmy biec.
Pędziliśmy co sił w nogach. W mieście byli Emmici, tak jak
podczas osiemnastych Żniw.
− Daleko jeszcze?
− Już niedaleko. – Złapał mnie za rękę, przyspieszając. – Co to
było? Co Sajon zrobił z tym miejscem?
− Długo by opowiadać.
Pobiegliśmy boczną ulicą, jedną z kilku, które prowadziły do
miasta duchów. Z naprzeciwka, dysząc, pędziła jakaś postać. Oboje
zareagowaliśmy w ten sam sposób: Nick podstawił jej nogę, posyłając
na chodnik, a ja przycisnęłam rękę do jej szyi.
− Wybierasz się gdzieś, Carl?
− Zostaw mnie! – Był cały przepocony. – Nadchodzą. Wpuścili
ich do miasta.
− Kogo?
− Szerszenie. Szerszenie! – Odepchnął mnie, prawie płacząc. –
Musiałaś to wszystko zniszczyć, no nie? Musiałaś usiłować wszystko
zmienić! To miejsce jest wszystkim, co mam, nie zabierzesz mi
go…
− Masz cały świat. Zapomniałeś?
− Cały świat? Jestem świrem! Wszyscy nimi jesteśmy, 40!
Świrami, którzy rozmawiają z umarłymi ludźmi. Dlatego ich
478