czas zniw_1 issuu pelna

Kluczyłam pośród tłumu ludzi i samochodów, lecz usiłowałam nie
tracić z zasięgu ich aur.
Przed Antoinette zahamowała taksówka. Razem z Situlą ominęły
ją, wbiegając wprost w grupę przechodniów. Obrałam najprostszą
trasę: przed siebie, wbiegłam na samochód, śmignęłam
przez dach i ześlizgnęłam się po drugiej stronie. Antoinette minęła
wszystkich w okamgnieniu. Situla pędziła tuż za nią. Ludzie krzyczeli.
Jeden z nich zginął. Nie mogłam się zatrzymać. Gdybym na
chwilę odpuściła, zgubiłabym Antoinette i Situlę. W końcu, kiedy
już myślałam, że moje płuca eksplodują, dotarłyśmy do końca
Whitehall.
To było centrum cytadeli, według mapy: Pierwsza Kohorta,
Sekcja Pierwsza. Jasnowidze unikali tego miejsca jak zarazy. Popatrzyłam
do góry na Westminster Archon, z moich palców kapała
krew. Tarcza zegara płonęła na czerwono, a w tym świetle
wskazówki i cyfry wydawały się czarne. To tutaj tańczyły laleczki
Franka Weavera. Gdyby tylko moja obecna sytuacja była mniej dramatyczna,
z przyjemnością zostawiłabym mu jakieś piękne graffiti
na murze.
Pobiegłam w kierunku Starch. Situla była tuż przede mną. Kiedy
dotarła do mostu, Antoinette nagle się do niej odwróciła. Jej
skóra zdawała się rozciągnięta na kościach niczym cienka warstwa
farby, usta miała zacięte i kredowobiałe.
− Jesteś otoczona, wyrocznio – Situla ruszyła w jej kierunku. –
Poddaj się.
− Nie nazywaj mnie wyrocznią, ty kreaturo. – Antoinette podniosła
rękę. – Zaraz się przekonasz, kim jestem.
Powietrze się zmroziło.
Situla pozostała niewzruszona: nie miała się czego obawiać ze
strony zwykłego człowieka. Rzuciła się na Antoinette, lecz zanim
cokolwiek zrobiła, została uniesiona do góry i odrzucona do tyłu;
prawie spadła z mostu. Znieruchomiałam. Duch. Przełamujący.
345