czas zniw_1 issuu pelna

Nie błagałby mnie. Naczelnik był dumny. Zacisnął szczękę,
jego usta nawet nie drgnęły. Zastanawiałam się, co mu teraz
chodzi po głowie. Kogo ostrzec, gdzie uciekać? Jaki kolejny ruch
wykonać?
Jak długo mogłam go tak dręczyć?
− Powiedziała coś, co mnie zainteresowało. – Usiadłam na tapczanie.
– Powiedziała, że małżonek krwi ma zakaz angażowania się
w walkę z Emmitami.
− To prawda. Ma surowy zakaz. – Stukał pacami o oparcie krzesła.
– Powiedziałaś jej o ranach?
− Nic jej nie powiedziałam.
Jego wyraz twarzy się zmienił. Po chwili nalał do kieliszka amarant
z karafki.
− W takim razie zawdzięczam ci życie – rzekł.
− Pijesz dużo amarantu – zauważyłam. – To na blizny?
Przebiegł wzrokiem po pokoju.
− Blizny? – powtórzył.
− Tak, blizny.
− Mam swoje powody.
− Jakie powody?
− Zdrowotne. Mówiłem ci. Stare rany. – Odłożył kieliszek na
stół. – Postanowiłaś nie mówić Nashirze o moim nieposłuszeństwie.
Intryguje mnie dlaczego.
− Zdradzanie ludzi nie jest w moim stylu. – Zauważyłam jego
wybieg. Blizny i stare rany to to samo.
− Rozumiem. – Popatrzył na puste palenisko. – A więc nic nie
powiedziałaś Nashirze, ale otrzymałaś czerwoną tunikę.
− Na twoje zalecenie.
− To prawda, ale nie wiedziałem, czy się zgodzi. Podejrzewam,
że ma swoje ukryte powody.
− Mam jutro wykonać zewnętrzne zadanie.
− Cytadela – domyślił się. – To zaskakujące.
− Dlaczego?
326