czas zniw_1 issuu pelna

Spojrzałam do góry. David. Miał na sobie garnitur i czerwony
krawat, był gładko ogolony. Poczułam ucisk w żołądku. Nie wyglądał
na odurzonego. Michael musiał przecież to zrobić, musiał.
− Zostałem wysłany, by zabrać cię do Guildhall. – Wyciągnął
rękę. – Władczyni krwi się ciebie spodziewa.
− Nie potrzebuję eskorty.
− Jej zdaniem potrzebujesz.
Nie mówił niewyraźnie. Widocznie nawet nie tknął mikstury
Dostawcy. Minęłam go, ignorując jego wyciągniętą rękę, i ruszyłam
ulicą. Początek nie zapowiadał się dobrze.
Latarnie oświetlały główną trasę. Guildhall znajdował się blisko
Domu, jego nazwa wywodziła się od kwater głównych NDK
w Londynie. Na Dwusetnicę zaproszono tych jasnowidzów, którzy
zdobyli różowe lub czerwone tuniki, a także szczególnie utalentowanych
klaunów, w ramach nagrody za dobre sprawowanie. Wszyscy
oni otrzymali pozwolenie, by jeść i tańczyć z innymi ludźmi,
w zamian musieli wyraźnie dać do zrozumienia, że nie tylko lubią
spędzać czas ze swoimi opiekunami, ale również że są bardzo
wdzięczni za możliwość „resocjalizacji”. Pokazać, że podoba im się
życie w ukryciu, w brudnej kolonii karnej, z dala od społeczeństwa.
Udowodnić, że nie ma nic lepszego niż pozwalać Emmitom odrywać
sobie kończyny.
Większość z nich nie musiałaby niczego udawać. Carl był
szczęśliwy. Wszyscy czerwoni byli szczęśliwi – znaleźli tu swoje
miejsce. Ja nie. Zamierzałam wydostać się z tego piekła.
− Niezła sztuczka – powiedział David – z tym winem.
Nie odważyłam się na niego spojrzeć.
− Twój chłoptaś nalał mi trochę za dużo. Wiedziałem, że to fioletowy
aster, od razu kiedy go poczułem. Ale nie martw się, większość
się nabrała. Jestem daleki od popsucia niespodzianki.
Minęło nas dwóch klaunów niosących rolki materiału. Zniknęli
w ulicy pomiędzy starym kościołem i rezydencją Suzerena.
435