czas zniw_1 issuu pelna

Naczelnika już nie było.
Za oknami panowała głucha cisza. Usiadłam przy kominku.
Całe to zdarzenie nie mogło być przecież wytworem mojej wyobraźni,
chyba że wciąż byłam pod wpływem fluxu – ale przecież
wzięłam antidotum. Moja krew była czysta. Wszystko wskazywało
na to, że Naczelnik, z niewiadomych przyczyn, znowu wyszedł.
Nowy mundur leżał na łóżku, obok niego kolejny liścik. To
samo pismo:
Jutro.
A więc nie zmarł we śnie. A moje szkolenie zostało opóźnione
o kolejny dzień.
Rękawice zniknęły, musiał je zabrać. Poszłam do łazienki
i wyszorowałam ręce w gorącej wodzie. Przebrałam się w nowy
mundur, wyjęłam trzy pigułki z blistra i spłukałam je w umywalce.
Dzisiaj dowiem się więcej. Nie obchodziło mnie, czy Refaici byli
tutaj od dwustu, czy od dwóch milionów lat: nie pozwolę im wykorzystywać
mojego jasnowidzenia. Nie byłam ich żołnierzem, a ono
nie było ich lunchem.
Nocny stróż wypuścił mnie z rezydencji. Poszłam w kierunku
Rookery i kupiłam miseczkę owsianki. Smakowała tak samo
okropnie, jak wyglądała – niczym cement – ale zmusiłam się, aby ją
zjeść. Jakaś dziewczyna, cyrkowiec, ostrzegła mnie, że Suhail krąży
w pobliżu, więc nie mogłam tak po prostu siedzieć i jeść. Zapytałam
ją, czy zna Juliana, opisując go ze szczegółami. Kazała mi
sprawdzić w centralnych rezydencjach i zanim powróciła do pracy
przy kuchence, podała mi ich nazwy i lokalizacje.
Stanęłam w ciemnym rogu. Jedząc, obserwowałam ludzi przechodzących
obok mnie. Wszyscy mieli ten sam martwy wyraz oczu.
Jasne kolory ich ubrań były wręcz obraźliwe, jak graffiti na tablicy
nagrobnej.
– Robi się niedobrze, no nie?
104