czas zniw_1 issuu pelna

– Ja.
Zdjął obrożę z jej szyi. Nuala szturchnęła go nosem. Czekałam,
aż zacznie uciekać, ale ona po prostu stała, gapiąc się na Naczelnika.
Mówił do niej w dziwnym języku, głaszcząc ją po szyi, a ona
zdawała się naprawdę słuchać. Była zafascynowana.
– Chciałabyś ją nakarmić? – Wyjął czerwone jabłko z rękawa. –
Bardzo je lubi.
Rzucił mi owoc. Nuala skierowała na mnie wzrok, poruszając
nosem.
– Delikatnie – powiedział Naczelnik. – Łatwo ją przestraszyć,
kiedy w pobliżu znajduje się otwarty zimny punkt.
Nie chciałam jej przestraszyć – ale skoro nie bała się Naczelnika,
to dlaczego miałaby się bać mnie? Wyciągnęłam jabłko w jej
kierunku. Powąchała je. Naczelnik coś jeszcze do niej powiedział
i ta porwała owoc.
– Wybacz jej, jest bardzo głodna. – Pogładził ją po szyi i dał jej
jeszcze jedno jabłko. – Rzadko mam możliwość widywania jej.
– Przecież mieszka w Magdalenie.
– Tak, ale muszę być ostrożny. Nie wolno trzymać zwierząt
w obrębie miasta.
– Więc dlaczego ją trzymasz?
– Dla towarzystwa. No i dla ciebie.
– Dla mnie? – powtórzyłam.
– Czekała na ciebie. – Usiadł na płaskiej skale, pozwalając Nuali
odejść w kierunku drzew. – Jesteś śniącym wędrowcem. Co to dla
ciebie oznacza?
Nie przyprowadził mnie tutaj, żeby karmić sarenkę.
– Potrafię wyczuwać zaświaty – powiedziałam.
– Powiedz coś więcej.
– Potrafię wyczuwać na odległość senne krajobrazy innych ludzi.
I eteryczną aktywność w ogóle.
– Dokładnie. To twój rodzący się talent, u podstawy którego leży
zwiększona wrażliwość na zaświaty. Świadomość, której większość
251