czas zniw_1 issuu pelna

– Znam ich. – Naczelnik popatrzył na ogień. – Ci dwaj są braćmi,
media. XX-49-16 i 17. Przybyli tutaj, kiedy byli znacznie młodsi
od ciebie. – Klasnął w dłonie. – Dopilnuję, żeby nigdy więcej cię
nie skrzywdzili.
Powinnam mu podziękować, ale nie zrobiłam tego.
– Usiądź – powiedział. – Twoja aura się zregeneruje.
Zapadłam w fotel naprzeciwko niego. Zaczynały mnie boleć
żebra, nie czułam nóg. Naczelnik mnie obserwował.
– Jesteś spragniona?
– Nie – powiedziałam.
– Głodna?
– Nie.
– Musisz być głodna. Kaszka, którą robią cyrkowcy, wyrządza
więcej szkody niż dobrego.
– Nie jestem głodna.
Kłamałam. Breja była może odrobinę gęstsza niż woda, a mój
brzuch tęsknił za czymś naprawdę gęstym i ciepłym.
– Szkoda. – Naczelnik wskazał na nocny stolik. – Kazałem coś
dla ciebie przygotować.
Zauważyłam to od razu, jak weszłam. Myślałam, ze ten talerz
jest dla niego, ale wtedy przypomniałam sobie, czym on się żywił.
Oczywiście, że ten posiłek nie był dla niego.
Nie ruszyłam się jednak, zrobił to Naczelnik. Położył talerz
na moich kolanach, razem z ciężkimi srebrnymi sztućcami. Popatrzyłam
na jedzenie. Widok sprawił, ze zakręciło mi się w głowie
i poczułam ból w gardle. Jajka gotowane na miękko, otworzone,
czekające, żeby wycisnąć z nich gorące złote żółtko. Szklane naczynie
perłowej kaszy jęczmiennej wymieszanej z orzeszkami pinii
i tłustą czarną fasolą, błyszczącą jak onyks. Obrana gruszka, zatopiona
w koniaku. Kiść czerwonych winogron. Chleb pełnoziarnisty
z masłem.
– Weź to.
Zacisnęłam pięści.
237