czas zniw_1 issuu pelna

To miasto przepełniały nieludzkie stworzenia i rzeczy, których
wciąż nie rozumiałam. Być może te pigułki miały mnie przed czymś
chronić: toksynami, napromieniowaniem – skażeniem, przed którym
ostrzegał nas Sajon. Może to nie było kłamstwo. Może jednak
powinnam je wziąć. W końcu i tak będę musiała, kiedy wróci
Arcturus.
Ale teraz go tu nie było. Nie mógł mnie zobaczyć. Spłukałam
wszystkie trzy pigułki w umywalce. Niech sam sobie je połyka i się
nimi udusi.
Kiedy spróbowałam otworzyć drzwi, okazało się, że nie są już
zamknięte na klucz. Zeszłam kamiennymi schodami z powrotem
do krużganków. Rezydencja była ogromna. Przy drzwiach wyjściowych
koścista dziewczyna z różowym nosem i brudnymi blond
włosami zastępowała ubranego na czerwono chłopca. Spojrzała
na mnie zza kontuaru, kiedy podeszłam bliżej.
– Cześć – powiedziała. – Musisz być tu nowa.
– Tak.
– A więc zaczęłaś swoją podróż od wspaniałego miejsca. Witamy
w Magdalenie, najlepszej rezydencji w Szeolu I. Jestem XIX-
49-33, nocny stróż. W czym mogę ci pomóc?
– Możesz mnie stąd wypuścić.
– Masz pozwolenie?
– Nie wiem. – Niewiele mnie to obchodziło.
– Okej, sprawdzę. – Jej uśmiech zmalał. – Twój numer?
– XX-59-40.
Dziewczyna sprawdziła w księdze głównej. Kiedy znalazła właściwą
stronę, popatrzyła na mnie szerokimi oczyma.
– To ciebie przygarnął Naczelnik?
Cóż, można było to nazwać i w ten sposób.
– Nigdy wcześniej nie brał na lokatora człowieka – mówiła
dalej. – Niewielu w Magdalenie tak robi. Większość to Refaici
z kilkoma asystentami ludźmi. Masz wielkie szczęście, że dał ci
zakwaterowanie.
80