czas zniw_1 issuu pelna

miały lekką poświatę. Moja nowa śniąca forma. Ale czy widział
moją prawdziwą twarz? Mogłam wyglądać różnie: uległa, obłąkana,
naiwna, okrutna… Nie miałam pojęcia, co o mnie myśli, i nigdy
się tego nie dowiem. W jego sennym krajobrazie nie było luster.
Nigdy nie zobaczę Paige, którą stworzył.
Weszłam na jałowy skrawek piasku. Nie wiedziałam, czego
oczekiwałam, ale na pewno nie tego. Naczelnik przechylił głowę.
− Witaj w moim sennym krajobrazie. Wybacz ten brak wystroju
– powiedział, idąc bez celu. – Rzadko miewam gości.
− Tu nic nie ma. – Mój oddech utworzył zimną parę. – Nic a nic.
Nie przesadzałam.
− Nasz senny krajobraz znajduje się tam, gdzie czujemy się najbezpieczniej
– powiedział Naczelnik. – Może ja czuję się najbezpieczniej,
kiedy nie myślę o nicości.
− Ale w ciemnych częściach też jest pustka.
Nie odpowiedział. Zanurzyłam się we mgle odrobinę głębiej.
− Nic tutaj nie zobaczę. To każe mi sądzić, że w tobie nic nie
ma. Żadnych myśli, żadnego sumienia. Żadnego strachu. – Odwróciłam
się twarzą do niego. – Czy u wszystkich Refaitów senny
krajobraz jest pusty?
− Ja nie jestem śniącym wędrowcem, Paige. Mogę się tylko domyślać,
jak wyglądają inne senne krajobrazy.
− Czym jesteś?
− Sprawiam, że ludzie śnią swoje wspomnienia. Potrafię je łączyć,
tworzyć złudzenia. Widzę zaświaty poprzez senny krajobraz
i poprzez zioło snów.
Nie mogłam oderwać od niego wzroku.
– Jesteś handlarzem snów.
Jax zawsze powtarzał, że oni muszą istnieć. Handlarze snów.
Sklasyfikował ich kilka lat temu, długo po wydaniu O wartościach,
ale nigdy nie znalazł ani jednego, żeby potwierdzić swoje założenie,
że jest to rodzaj jasnowidza, który potrafi przemierzać senny
361