czas zniw_1 issuu pelna

strach taki jak każdy jasnowidz więzień, którego kiedykolwiek tu
przetransportował.
Zamknęłam drzwi i przekręciłam klucz. Kiedy popatrzyłam do
góry, zobaczyłam ogromną pożółkłą mapę. „KOLONIA KAR-
NA SZEOL I. OFICJALNE TERYTORIUM SUZERENA”.
Przyjrzałam się jej dokładnie. Szeol był wybudowany dookoła największych
głównych rezydencji, zabudowania, biegnąc w kierunku
łąki i drzew, stopniowo się przerzedzały. Były tam wszystkie znane
mi miejsca: Magdalena, Dom Ślepców, rezydencja Suzerena, Hawksmoor
– i Port Meadow. Zdjęłam mapę ze ściany i przestudiowałam
ją. Litery obok niej były zniekształcone, ale udało mi się je
odczytać.
Pociąg. Zacisnęłam dłonie. Pociąg. Nawet przez myśl mi to
nie przeszło. Przecież wszyscy zostaliśmy tutaj w ten sposób przewiezieni
– dlaczego nie mielibyśmy tak samo wrócić?
Mój mózg został przesterowany. Jak, jak mogłam o tym nie
pomyśleć? Nie musiałam przechodzić przez Ziemię Niczyją. Aby
dotrzeć do cytadeli, nie musiałam iść kilku kilometrów ani omijać
Emmitów. Jedyne, co musiałam zrobić, to znaleźć pociąg. Mogłabym
zabrać ze sobą ludzi – Liss, Juliana, wszystkich. Przeciętny sajoński
pociąg mógł pomieścić prawie czterysta osób, a ze stojącymi
nawet więcej. Mogłabym wydostać każdego więźnia z tego miasta
i miałabym jeszcze miejsce.
I tak potrzebowalibyśmy broni. Nawet gdybyśmy wszyscy wykradli
się na łąkę w ciągu dnia, przemieszczając się małymi grupkami,
Refaici podążyliby za nami. Poza tym wejście mogło być chronione.
Sięgnęłam po nóż w pochwie i schowałam go do plecaka.
Znalazłam też broń. Pistolet, model podobny do mojego, mógłby
się przydać: był mały, łatwy do ukrycia i wiedziałam, jak się nim
posługiwać. Odsunęłam jakąś nieczytelną dokumentację z metalowego
pojemnika. Nick próbował zastrzelić Naczelnika w cytadeli,
bezskutecznie. Kule wystarczyłyby na lojalnych czerwonych, ale
372