czas zniw_1 issuu pelna

− Nadchodzą!
Spojrzałam do góry.
W świetle księżyca dostrzegłam, jak przez łąkę naciera NDK.
Byli uzbrojeni w tarcze i kije, eskortowali grupę wysłanników. Pośród
nich znajdowali się Birgitta Tjäder i Cathal Bell. Tjäder zauważyła
nas pierwsza i ryknęła ze złością. Nick podniósł swój pistolet
i wycelował w jej głowę. Nie było sensu używać szpuli na ślepców.
Odwróciłam się do więźniów. Po raz pierwszy, odkąd tu przybyli,
potrzebowali słów zachęty. Musieli usłyszeć głos, który powie
im, że dadzą sobie radę. Że są coś warci.
To mógł być mój głos.
− Widzicie tych Strażników? – Wskazałam na nich, podnosząc
głos. – Zamierzają powstrzymać nas przed ucieczką. Zamierzają
nas zabić, ponieważ nawet teraz nie chcą nas w swojej stolicy. Nie
chcą, żebyśmy powiedzieli innym, co widzieliśmy. Chcą, żebyśmy
zginęli, tutaj, teraz. – Gardło mnie bolało, ale mówiłam dalej. Musiałam.
– Otworzę ten właz i w porę opuścimy miasto. Obiecuję
wam, że jeszcze przed świtem znajdziemy się w Londynie. Nie
będzie już dziennego dzwonu wzywającego nas do naszych cel!
– Rozległy się szepty poparcia, złości. Michael zaczął bić brawo. –
Ale wy musicie obronić łąkę. Proszę was, żebyście zrobili tę ostatnią
rzecz, zanim opuścimy miasto na zawsze. Dajcie mi dwie minuty,
a ja dam wam wolność.
Nikt się nie odezwał. Żadnych okrzyków wojennych, żadnego
płaczu. Mimo to, niemal jednocześnie, podnieśli swoją prowizoryczną
broń, przywołali duchy i ruszyli na NDK. Nadine i Zeke
popędzili za nimi, prosto w bójkę. Duchy łąki zjednoczyły się, żeby
im pomóc, atakując NDK ze zdwojoną siłą kul. Jaxon stał nieruchomo,
mierząc mnie badawczym wzrokiem.
− Wyśmienita mowa – rzekł – jak na amatora.
To był komplement. Pochwała dla faworyty od jej mim-lorda.
Ale wiedziałam, że to nie był prawdziwy podziw.
Miałam dwie minuty. Obiecałam im.
489