czas zniw_1 issuu pelna

prawie odarło mnie ze skóry. Wolałam już znaleźć się na ich bezdusznych
ulicach.
– Nie biorę łapówek. Ani nie potrzebuję bezwartościowych
ludzkich świecidełek, żeby łączyć się z zaświatami.
Schowałam bezwartościowe ludzkie świecidełka z powrotem
do kieszeni. To był głupi pomysł. Jasne, że on nie używał tego
dziadostwa. To waluta chałturników.
– Przepraszam – powiedziałam.
– Wracaj do swojej rezydencji, biała, albo przywołam twojego
opiekuna, żeby zrobił z tobą porządek.
Przyciągnął szpulę duchów. Odwróciłam się i odeszłam od
bramy, zeszłam mu z oczu, nie odwracając się. Już miałam w pośpiechu
powrócić do Magdaleny, kiedy gdzieś znad mojej głowy
dobiegł mnie cichy głos.
– Paige, zaczekaj!
Zobaczyłam rękę wysuniętą przez kraty okna na drugim piętrze.
Poczułam ulgę. Seb.
– Wszystko w porządku?
– Nie – powiedział dławiącym głosem. – Proszę cię, Paige, proszę,
wyciągnij mnie stąd. Muszę się stąd wydostać. Ja, ja przepraszam,
że nazwałem cię odmieńcem, przepraszam…
Spojrzałam przez ramię. Nikt nie patrzył w moim kierunku.
Wspięłam się po gzymsie, sięgnęłam do tuniki i podałam mu paczkę
z jedzeniem.
– Wydostanę cię stąd. – Uścisnęłam jego lodowatą dłoń przez
kraty. – Zrobię, co w mojej mocy, żeby cię stąd wyrwać, ale daj mi
trochę czasu.
– Oni mnie zabiją. – Rozwinął pakunek trzęsącymi się palcami. –
Do tego czasu będę trupem.
– Co ci zrobili?
– Kazali mi szorować podłogę, aż ręce zaczęły krwawić, wtedy
musiałem sortować potłuczone szkło, szukając czystych kawałków
97