czas zniw_1 issuu pelna

− Myślałem, że wszyscy wiedzą – huknął Nadzorca, śmiesznym
arystokratycznym angielskim akcentem – iż na poranną prywatną
przechadzkę do katanki zawsze zakłada się jedwabny kapelusz.
I w życiu nie widziałem paskudniejszych spodni!
Gwizdy. Szumy. Ta lubieżna bestia śmiała nazywać się następcą
Wiktorii. Ponsonby odwrócił się do publiczności.
− Dopiero po długiej przemowie, w tym odnośnie mojego fraka
i spodni – śmiechy – książę znużył się swym ozdobnym odzieniem.
Jeszcze tego popołudnia poprosił mnie, abym towarzyszył mu
w pewnej wyprawie. O, moi przyjaciele! Ludzkie cierpienie nigdy
nie przewyższyło tego królowej, patrzącej, jak jej syn kroczy ścieżką
wiodącą ku złu. – Zerknęłam przez ramię, aby zobaczyć reakcję
Naczelnika, ale go nie było.
Błyskotliwa wymiana zdań pomiędzy Edwardem i Ponsonbym
trwała jeszcze chwilę. Każda scena była zaaranżowana w taki sposób,
aby pokazać Edwarda jako okrutnego, lubieżnego idiotę i porażkę
swej matki. Oglądałam zafascynowana. Przerysowali jego
rolę w śmierci Alberta do karykaturalnych rozmiarów, wprowadzając
nawet pojedynek. Owdowiała królowa Wiktoria pojawiła się
w welonie i małej diamentowej koronie.
− Nigdy już nie będę mogła patrzeć na niego bez dreszczu – powiedziała
do publiczności.
Radosny okrzyk. Była bastionem dobroci, ostatnim niesplamionym
monarchą przed okresem zarazy. Kiedy wysłannicy zachwycali
się aktorką, ja nie spuszczałam wzroku z zegara. Minęło prawie
pół godziny, a ja wciąż nie wiedziałam, o której odjeżdża pociąg.
Następnie nastąpiło sedno sztuki. Seans. Wniesiono czerwone
lampiony. Kiedy znowu popatrzyłam na scenę, musiałam pohamować
śmiech. Nadzorca naprawdę wczuł się w swoją rolę.
− Ziemska moc nie wystarczy – powiedział, niemalże dysząc
czystym złem swej postaci. Wniesiono stolik do seansu, a on wymachiwał
nad nim okręgi rękoma. − Era wiktoriańska, mawiają?
A jaka będzie era Edwarda? Jaki król może prawdziwie powstać,
449