czas zniw_1 issuu pelna

Kiedy mijałam Naczelnika, starałam się unikać kontaktu wzrokowego.
Zauważyłam, że na mnie patrzy, zanim wyszłam na ciemny
korytarz. Zamknął za mną drzwi na klucz.
Krętymi schodami udałam się na wyższe piętro wieży. Spojrzałam
na swoje nowe mieszkanie: duży, pusty pokój. Przypominał mi
ośrodek dla internowanych, z wilgotną podłogą i zakratowanymi
oknami. Na parapecie paliła się lampa naftowa, nadając pomieszczeniu
delikatny półmrok. Oprócz niej było jeszcze łóżko z poręczami
i nierównym materacem. Pościel wydawała się zgrzebna
w porównaniu z ponętnym aksamitnym nakryciem łóżka z baldachimem
w pokoju Naczelnika. Ogólnie cały ten pokój był ucieleśnieniem
ludzkiej niższości – ale dla mnie wszystko było lepsze niż
przebywanie z nim w jednym pomieszczeniu.
Sprawdziłam każdy kąt i szczelinę, podobnie jak na niższym
piętrze. Żadnego wyjścia, tylko łazienka. W środku ubikacja, umywalka
i kilka środków czystości.
Pomyślałam o Julianie siedzącym w ciemnej piwnicy i o Liss
trzęsącej się z zimna w swojej ruderze. Ona nie miała łóżka. Nic
nie miała. Nie było tu może przyjemnie, ale o wiele cieplej i czyściej
niż w Rookery. I bezpieczniej. Przed Emmitami chroniły mnie
kamienne ściany. Liss miała tylko poszarpane zasłony.
Nie znalazłam nigdzie piżamy czy czegoś w tym rodzaju, więc
rozebrałam się prawie do naga. Nie było lustra, ale widziałam, że
tracę na wadze. Stres, zatrucie fluxem i brak pożywnego jedzenia
dawały się we znaki. Przygasiłam lampę i wślizgnęłam się pod pościel.
Wcześniej nie czułam się zmęczona, ale zaczęłam przysypiać.
I myśleć. Myśleć o przeszłości, o tych wszystkich dziwnych chwilach,
które doprowadziły mnie w to miejsce. Wróciłam myślami
do dnia, w którym poznałam Nicka. To Nick skontaktował mnie
z Jaxonem. Nick, człowiek, który uratował mi życie.
Kiedy miałam dziewięć lat, krótko po tym, jak przybyłam do
Anglii, opuściliśmy z ojcem Londyn i ruszyliśmy na południe w tak
zwanych „interesach”. Musiał wpisać nas na listę oczekujących,
155