czas zniw_1 issuu pelna

Refaici to (…) stworzenia. W (…) nazywanym (…) w obszarze (…)
granic (…) w stanie (…) bezmiar czasu, ale (…) nową formę, która (…)
głód, niekontrolowany i (…) otaczającą energię domniemanych (…) czerwony
kwiat, (…) jedyna metoda (…) pochodzenie (…) i tylko oni mogą (…)
Wciąż próbowałam jakoś powiązać te słowa ze sobą, znaleźć swego
rodzaju wzór. Nie było trudno połączyć fragmenty o głodzie
i energii, ale nie miałam pojęcia, co mógłby oznaczać „czerwony
kwiat”.
W kopercie było coś jeszcze – wyblakły dagerotyp. W rogu widniała
data: 1842. Długo mu się przyglądałam, ale nie dostrzegłam
nic poza białymi plamami na czarnym papierze. Wsunęłam kopertę
z powrotem do tuniki i skubnęłam trochę czerstwego chleba.
Kiedy ogarnęło mnie zmęczenie, zdmuchnęłam lampę naftową
i skuliłam się w pozycji embrionalnej.
Mój umysł był plątaniną różnych wydarzeń. Naczelnik i jego
rany. Pleione, która przyniosła mu krew Sebastiana. David oraz
jego zainteresowanie moimi sprawami. No i oczywiście wszystkowidząca
Nashira.
Usiłowałam myśleć tylko o Naczelniku. Wciąż czułam smak
żółci na myśl o krwi Seba, zabutelkowanej i podpisanej, gotowej do
spożycia. Miałam nadzieję, że pobrali ją, kiedy jeszcze żył, a nie już
po śmierci. Pleione. To ona przyniosła Naczelnikowi krew, musiała
wiedzieć, że grozi mu martwica. Musiała to zaaranżować, zanim
byłoby zbyt późno. Gdyby się spóźniła, w zamian wypiłby moją
krew. Cokolwiek robił, ufał jej.
Naczelnik miał tajemnicę. Ja również. Ukrywałam swoją łączność
z podziemiem, tym, które Nashira bez wątpienia chciała wyeliminować.
Mogłabym milczeć, pod warunkiem że on zrobi to
samo.
Dotknęłam zabandażowanej ręki. Rana wciąż nie chciała się
goić, a znamię było paskudne. Jeśli zostanie blizna, nigdy nie zapomnę
wstydu, który mnie ogarniał, gdy je wypalali. A także strachu,
221