czas zniw_1 issuu pelna

Zadrżała mi ręka.
Alsafi spojrzał na ranę w swoim ramieniu. Świetlista ciecz zaczęła
się sączyć z jego skóry. Spojrzałam na nóż, ta sama substancja
pokrywała ostrze.
Seb płakał. Zacisnęłam nóż w dłoni, moje ręce były lepkie.
Nie mogłam użyć noża do papieru przeciwko trzynastu Refaitom.
Z trudem posługiwałam się bronią, nie mówiąc o precyzyjnym
rzucaniu nożem.
Poza pięcioma aniołami wokół Nashiry nie było więcej duchów,
które można by przywołać. Musiałabym się znacznie zbliżyć do
Seba, aby go uwolnić. A następnie wymyślić, jak nas stąd wydostać
żywych.
– Arcturus, Aludra, rozbroić ją – powiedziała Nashira. – Bez
użycia duchów.
Jeden z sędziów zdjął kaptur.
– Z przyjemnością.
Zmierzyłam ją wzrokiem. Była opiekunem Juliana. Miała chytre
spojrzenie, gładkie włosy i kocie oczy. Naczelnik został za nią.
Sprawdziłam ich aury.
Aludra była dziką bestią. Mogła sprawiać wrażenie cywilizowanej,
ale czułam, że powstrzymywała się od szaleństwa. Gotowała
się do walki, podekscytowana słabością Seba, pożądała mojej
aury. Chciała blasku, i to teraz. Naczelnik był bardziej tajemniczy,
chłodniejszy, jego zamiary były niejasne – ale to sprawiało, że był
bardziej niebezpieczny. Skoro nie udało mi się przeczytać jego aury,
nie mogłam przewidzieć, do czego jest zdolny.
Nagle o czymś pomyślałam. Wcześniej krew Naczelnika zbliżyła
mnie do zaświatów, może stanie się tak i tym razem. Wdychałam
ją, trzymając ostrze blisko twarzy. Chłodna woń przeniosła moje
zmysły na najwyższe obroty. Zaświaty otuliły mnie jak zimna woda,
czułam, że się w nich zatapiam. Jednym ruchem nadgarstka rzuciłam
nóż w twarz Aludry, mierząc między oczy. Ledwo uskoczyła.
Moja celność znacznie się polepszyła.
124