czas zniw_1 issuu pelna

Nashira. Stała ukryta pośród cieni. Moje serce zaczęło bić jak
szalone.
„Uciekaj”, słyszałam w głowie, ale nie mogłam. Wszystko
widziała. Również teraz – moją skórę błyszczącą potem, moje
obrzmiałe usta, dziko rozczochrane włosy. Jego dłonie wciąż na
moich biodrach. Jego rozpiętą koszulę. Moje palce na jego skórze.
Nie mogłam się ruszyć. Nie mogłam nawet podnieść wzroku.
Naczelnik schował mnie za siebie.
− Zmusiłem ją – powiedział grubym i szorstkim głosem.
Nie odpowiedziała.
Weszła w przyciemnione światło, które prześwitywało przez
zasłony. Miała coś w rękach – szklaną pokrywę. Popatrzyłam na
niego, w uszach zaczęło mi dzwonić. W środku był kwiat. Rozkwitły,
dziwny i piękny, z płatkami skropionymi nektarem. Kwiat,
który kiedyś był martwy.
− Za to nie będzie litości – powiedziała.
Naczelnik patrzył na kwiat błyszczącymi oczyma. Po chwili
spojrzał na nią.
Nashira upuściła szkło, które roztrzaskało się o podłogę, wyrywając
mnie z bezwładu.
Właśnie wszystko zniszczyłam.
− Arcturusie Mesarthimie, jesteś moim małżonkiem krwi. Jesteś
Naczelnikiem Mesarthim. Ale to nie może się powtórzyć. – Zbliżyła
się do nas. – Istnieje tylko jeden sposób, aby powstrzymać
zdradę i aby dać przykład zdrajcom. Powieszę cię żywego na murach
miasta.
Naczelnik nawet nie drgnął.
− Lepsze to niż bycie twoją zabawką.
− Zawsze taki nieustraszony. Lub skłonny do ryzyka. – Dotknęła
jego twarzy. – Dopilnuję, żeby wszyscy twoi dawni towarzysze
zginęli.
− Nie. – Wyszłam zza niego. – Nie możesz…
455