czas zniw_1 issuu pelna

Kroki.
− Nie, nie!
Jej żałosny płacz wykręcał mi wnętrzności. Chciałam wykurzyć
ducha jej oprawcy, ale ryzyko, że zostanę złapana, było zbyt wielkie.
Gdybym nie dostała tych zapasów, nie mogłabym nikogo uratować.
Zacisnęłam szczęki, nasłuchując i trzęsąc się z wściekłości. Co on
jej robił?
Ivy krzyczała bez końca. Kiedy przestała, zaczęłam mieć torsje.
− Już tyle, proszę. – Dławiła się łzami. – To prawda! – Jej dręczyciel
milczał. – Ale, ale karmi ją. Wiem, że ją karmi, i ona, ona
zawsze jest czysta. I ludzie mówią, że ona potrafi posiąść jasnowidzów,
a on na pewno, na pewno utrzymuje to w tajemnicy przed
w… władczynią krwi. W przeciwnym wypadku byłaby już m…
martwa.
Cisza była nieznośna. Po chwili nastąpił miękki, ciężki i głuchy
odgłos uderzenia, kroki i zamknięcie drzwi.
Przez dłuższy czas nie mogłam się ruszyć. W końcu otworzyłam
ciężkie drzwi. W środku znajdowało się jedno drewniane krzesło.
Na siedzeniu były plamy krwi, na podłodze również.
Moja skóra zrobiła się śliska i zimna. Rękawem starłam pot
znad górnej wargi. Przez chwilę kucałam przy ścianie z głową
w dłoniach. Ivy mówiła o mnie.
Nie mogłam teraz o tym myśleć. Jej oprawca wciąż mógł być
w tym budynku. Powoli wstałam i przeszłam do następnego pomieszczenia.
Klucz był w drzwiach. Zajrzałam do środka. Na
ścianach wisiało mnóstwo broni: miecze, noże myśliwskie, kusza,
proca ze stalową amunicją To tutaj musieli trzymać broń, którą
rozdawali czerwonym. Chwyciłam nóż. Przy jego rękojeści lśniła
kotwica – produkcja Sajonu. Weaver wysyłał tutaj broń, podczas
gdy jego ministrowie siedzieli w Archonie, z dala od eterycznej
radiolatarni.
Julian miał rację – nie mogłam tak po prostu stąd uciec. Chciałam
żeby Frank Weaver poczuł strach. Chciałam, żeby poczuł
371