czas zniw_1 issuu pelna

Wzięłam łyk.
– Dlaczego pytasz? A ty co jesz?
– To, co da mi mój opiekun.
– Nie wszyscy jesteśmy kosiarzami. A tak na marginesie,
gratulacje.
Wyciągnął rękę, uścisnęłam ją.
– David.
– Paige.
Jego ciemne oko zatrzymało się na mojej twarzy. To drugie patrzyło
gdzie indziej.
– Skoro nie masz nic lepszego do roboty, pomyślałem, że zabiorę
cię na spacer.
– Jak psa?
Zaśmiał się, nie poruszając ustami.
– Tędy – powiedział. – Gdyby ktokolwiek pytał, to prowadzę
cię na przesłuchanie w związku z ostatnim wydarzeniem.
Szliśmy razem wzdłuż wąskiej ulicy, w kierunku rezydencji Suzerena.
David był o kilka centymetrów wyższy ode mnie, miał długie
ramiona i szeroki tułów. Nie głodował jak klauni.
– To trochę ryzykowne – powiedziałam.
– Co?
– Rozmowa ze mną. Jesteś teraz czerwonym.
Uśmiechnął się.
– Nie spodziewałem się, że z tobą pójdzie tak łatwo. Wpadasz
już w ich pułapkę, mam rację?
– Co masz na myśli?
– Segregację, 40. Widzisz, jestem czerwonym, a ty uważasz, że
nie powinienem z tobą rozmawiać. Twój opiekun ci tak powiedział?
– Nie. Tak po prostu jest.
– Tu cię mam. O to właśnie chodzi w tym miejscu: robią nam
pranie mózgu. Sprawiają, że czujemy się gorsi. Jak myślisz, dlaczego
latami trzymają ludzi w Wieży?
Kiedy nie odpowiedziałam, potrząsnął głową.
180