czas zniw_1 issuu pelna

W drzwiach był klucz. Przekręciłam go i po cichu weszłam na
kamienną płytę.
Niestety usłyszał. W chwili, kiedy przekraczałam próg, wstał.
Oczy mu rozbłysły.
– Gdzie byłaś?
Usiłowałam zachować spokój.
– Na zewnątrz.
– Miałaś wrócić, kiedy usłyszysz dźwięk syren.
– Myślałam, że miałeś na myśli Magdalenę, a nie ten konkretny
pokój. Powinieneś wyrażać się jaśniej.
W moim głosie słychać było bezczelność. Jego oczy pociemniały,
a usta wykrzywiły w bezkompromisowym grymasie.
– Masz odzywać się do mnie z należytym szacunkiem – powiedział
– albo więcej nie opuścisz tego pokoju.
– Nie zasłużyłeś na mój szacunek – zmierzyłam go wzrokiem.
Popatrzył na mnie. Stałam nieruchomo, nie spuszczając z niego
wzroku. Przeszedł obok mnie i zatrzasnął drzwi. Nawet nie
drgnęłam.
– Kiedy usłyszysz syreny – rzekł – zostaw wszystko i wracaj do
tego pokoju. Jasne?
Spojrzałam na niego. Schylił głowę, patrząc mi prosto w oczy.
– Zrozumiałaś? Czy mam coś powtórzyć?
– Zrozumiałam.
Byłam pewna, że mnie uderzy. Nikt, nikt nie miał prawa odzywać
się do Refaity w taki sposób. On jednak tylko się wyprostował.
– Jutro zaczniemy szkolenie – powiedział. – Masz być gotowa,
kiedy zadzwoni nocny dzwon.
– Jakie szkolenie?
– Do zdobycia kolejnego munduru.
– Nie chcę go – powiedziałam.
– W takim razie będziesz musiała zostać cyrkowcem. Do końca
życia czerwoni będą cię wyśmiewać i pluć na ciebie. – Przejrzał
mnie. – Chcesz być błaznem? Głupcem?
153