czas zniw_1 issuu pelna

Spojrzałam mu w twarz. Stał nieruchomo, pozwalając mi się
mu przyglądać.
– Twoje oczy. – Spojrzałam w nie zauroczona, ale natychmiast
poczułam odrazę. – To dlatego się zmieniają.
Nie zaprzeczył. Jego oczy przestały być żółte, teraz pociemniały
i delikatnie błyszczały na czerwono. Kolor mojej aury.
– Nie mam nic do ciebie – powiedział – ale musi tak być.
– Dlaczego? Bo ty tak powiedziałeś?
Nie odpowiedział, w milczeniu ruszył dalej. Podążyłam za nim.
Robiło mi się niedobrze na myśl, że mógł się mną karmić.
Po kilku minutach marszu Naczelnik się zatrzymał. Spowijała
nas delikatna niebieskawa mgła. Postawiłam kołnierz.
– Czujesz to? – spytał. – Zimno. Zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego
tutaj wczesną wiosną pojawia się mróz?
– Jesteśmy w Anglii, tu w ogóle jest zimno.
– Nie aż tak. Poczuj to. – Wziął moją rękę i zdjął rękawiczkę.
Moje palce zapłonęły w nieprzyjemnym zimnie. – W pobliżu znajduje
się zimny punkt.
Wyjęłam rękawiczkę z jego dłoni.
– Zimny punkt?
– Tak. Powstaje, kiedy duch przebywa w jednym miejscu przez
dłuższy czas, tworząc otwarcie pomiędzy zaświatami i światem cielesnym.
Zauważyłaś kiedykolwiek, jak robi się zimno, kiedy duchy
są w pobliżu?
– Chyba tak. – Duchy faktycznie mnie wychładzały, ale nigdy się
nad tym głębiej nie zastanawiałam.
– Duchy nie powinny przebywać pomiędzy światami. Sięgają po
ciepłą energię, aby przetrwać. Szeol jest otoczony zimnymi punktami,
tutaj aktywność eteryczna jest wyższa niż w cytadeli. To dlatego
bardziej przyciągamy Emmitów, niż populacja ślepców w Londynie.
– Naczelnik wskazał obszar ziemi przed nami. – W jaki sposób
twoim zdaniem możemy znaleźć epicentrum zimnego punktu?
245