czas zniw_1 issuu pelna

− 12. Wyrocznia, czerwony. Mówił coś o planie awaryjnym.
− Skupmy się na tym, jak się stąd wydostać. – Nick zerknął na
Naczelnika, a potem na mnie. – Gdzie jest wejście do tunelu? Kiedy
tu przyjechaliśmy, było jasno. – Teraz na łące panowały egipskie
ciemności, było zbyt ciemno, żeby odnaleźć drogę.
− Niedaleko – odparł Naczelnik.
− To dobrze. – Nick popatrzył na swój stary zegarek Nixie.
Przetarł górną wargę trzęsącą się ręką. – Czy Spoiwo dotarł?
− Możesz używać jego prawdziwego imienia, Nick. – Czułam,
jak pot spływa mi po karku. – On wie.
− Pan Hall i trójka jego towarzyszy są na łące, czekają na was –
powiedział Naczelnik. Wciąż patrzył na miasto. – Paige, radziłbym
wystrzelić flarę. Masz jeszcze czas.
Nick podszedł do wejścia, gdzie Jaxon sprawdzał eteryczne
ogrodzenie. Stanęłam obok Naczelnika.
− Przykro mi z powodu Liss – powiedział.
− Mnie również.
− Dopilnuję, żeby Gomeisa nie zapomniał o jej śmierci.
− Nie zabiłeś go?
− Wybuch nam przeszkodził. Gomeisa był nakarmiony i o wiele
silniejszy od nas, ale osłabiliśmy go. Pożar w Guildhall mógł
dokończyć sprawę.
Wciąż miał na sobie rękawiczki, nawet teraz. Poczułam kłucie
w środku: może ból. Czyżbym myślała, że tak łatwo się zmieni?
Naczelnik patrzył mi w oczy. Złoty sznur zatrząsł się, ale tylko
trochę. Nie wiedziałam, co usiłuje mi przekazać, ale nagle ogarnęło
mnie poczucie pewności. Wyjęłam pistolet z flarą. Odciągnęłam
kurek i odwróciłam głowę.
W niebo szedł sygnał za sygnałem. Stałam obok Naczelnika, obserwując
smugi dymu. Czerwone światło zamigotało w jego oczach
i przy naszych stopach.
480