czas zniw_1 issuu pelna

− Powstała pewna komplikacja. – Gapił się na płomienie. – Ty
i ja ocaliliśmy się nawzajem od pierwszej śmierci. Mamy wobec siebie
zobowiązanie, jesteśmy złączeni życiowym długiem. Ten dług
niesie ze sobą pewne konsekwencje.
Życiowy dług? Myślami wracałam w przeszłość, walcząc z pozostałościami
otumanienia morfiną.
− Kiedy ocaliłam twoje życie?
− Zrobiłaś to trzykrotnie. Oczyściłaś moje rany, kiedy pierwszej
nocy potrzebowałem pomocy. Ofiarowałaś mi swoją krew, zapobiegając
tym mojemu zakażeniu półzarazą. A kiedy Nashira wezwała
cię do swojego stołu, ochroniłaś mnie. Gdybyś powiedziała
prawdę, wydałaby na mnie wyrok. Popełniłem wiele zbrodni cielesnych,
za które karą jest śmierć.
Nie wiedziałam, czym są zbrodnie cielesne, i nie pytałam.
− A ty ocaliłeś moje, właśnie teraz.
− Wielokrotnie ratowałem twoje życie.
− Kiedy?
− Wolałbym tego nie wyjawiać. Ale zaufaj mi: zawdzięczasz mi
życie więcej niż trzykrotnie. To oznacza, że ty i ja nie jesteśmy już
tylko opiekunem i uczniem ani panem i niewolnikiem.
Całe moje ciało zaczęło się trząść.
− Co?
Oparł rękę na kominku, patrząc w płomienie.
− Zaświaty wywarły piętno na nas obojgu. Rozpoznały naszą
tendencję do chronienia się nawzajem i teraz zostaliśmy zobowiązani,
by już na zawsze się ochraniać. Jesteśmy związani złotym
sznurem.
Chciałam wyśmiać jego poważny ton, ale odniosłam wrażenie,
że nie żartuje. Refaici nie żartowali.
− Złoty sznur.
− Tak.
− Czy ma on coś wspólnego ze srebrnym sznurem?
355